Recensie
Craig Finn - Always Been

Tamarac
Craig Finn mag dan geboren zijn in Boston, hij groeide op in Minnesota, waar hij de grootste roem vergaarde als voorman van de band The Hold Steady. Met de albums Seperation Sunday en Boys And Girls In Amerca speelde die band zich twintig jaar geleden in de kijker met een potente mix van indierock à la The Replacments en Bruce Springsteen-achtige rootsrock. Finn begon vanaf 2012 een solocarrière die meer singer-songwriter is en ook almaar beter is geworden. Always Been is zijn zesde album en met afstand de beste tot nu toe. Niet alleen door de hoge literaire kwaliteit van zijn teksten (reeds vanaf het begin van The Hold Steady een van Finns belangrijkste kenmerken), maar ook doordat hij nog altijd steeds beter wordt als liedjesschrijver. Waar hij tot nu toe op zijn best Springsteen evenaarde, lijkt hij hem met Always Been te overtreffen, al is dat voor een deel ook de verdienste van producer Adam Granduciel, die op het album de hulp van andere The War On Drugs-leden inriep om Finn te begeleiden. Kathleen Edwards is gastzangeres op diverse nummers. Finn schotelt tien foutloze liedjes voor, nu eens meer bespiegelend, dan weer meer rockend, maar perfect gedoseerd, waardoor je Always Been kunt blijven draaien.
Pieter Wijnstekers