Indrukwekkend concert Melanie De Biasio

Het concert van de Waalse (jazz)zangeres Melanie De Biasio afgelopen maandag in Genk ging in één vloeiende flow. Dit was jazz, en eigenlijk ook niet. Het was meeslepend, avontuurlijk en spannend. Met geweldige muzikanten die precies wisten wat ze moesten spelen en vooral ook wat ze niet moesten spelen, de Pascal Mohy op piano, Pascal Paulus op toetsen, Sam Gerstmans op contrabas, Dré Pallemaerts op drums en De Biasio zelf op dwarsfluit.

Het optreden begon met I Feel You, dat traag op gang kwam maar al dadelijk heel intrigerend klonk. Eerst enkel bas en zang, vervolgens drums. Het nummer ging vloeiend over in Blackened Cities, het enige nummer van haar dit jaar jaar verschenen album met dezelfde titel. Toen waren we al bijna drie kwartier verder. Het was bijna een concert in een concert. Adembenemend en van een hemelse schoonheid, net zoals het album zelf met die prachtige hoesfoto van Stephan Vanfleteren die verwijst naar De Biasio’s geboortestad Charleroi.

Ook op plaat is haar muziek geen echte jazz, al heeft het er wel stijlkenmerken van. Het is evenmin minimal music, hoewel de repetitieve elementen in haar muziek je als luisteraar bijna in trance brengen. Wat is het dan wel? Freewheelende, meditatieve muziek met als instrumentatie enkel het hoogstnodige. Unieke en grootse muziek in al zijn eenvoud, soms mysterieus en verstild. Een geestverruimende ervaring bijna. Je hoort er ook New York City in, waar de plaat is opgenomen. De muziek doet vaagweg denken aan Miles Davis, bijvoorbeeld de soundtrack van L'Ascenseur Pour L'Échafaud en herinnert daarnaast aan de vrije expressie van de zangstem en compositiestructuren van Joni Mitchell. Deze muziek overschrijdt grenzen van tijd en ruimte, klinkt poëtisch, hartverwarmend, troostend, intrigerend en triggert je verbeelding.

Na dit eerste hoogtepunt volgde er nog veel moois, zoals One Time, een rustig pianonummer, het bezwerende The Flow en de afsluiter I'm Gonna Leave You van haar vorige, eveneens sterke album No Deal. Weer zo’n uiterst behoedzaam aangeslagen piano, wel met een steeds feller en sneller ritme. Precies of ze zichzelf nog diende te overtuigen van wat ze zong: I am gonna leave you now, I don't need you no more, opnieuw en opnieuw. Ondertussen zweefde Melanie De Biasio zowat over het podium, zat ze helemaal in de muziek.