Muziekstad Dublin

Er is geen stad op de wereld die zoveel muziek maakt als Dublin. Dublin ademt muziek. De stad lijkt wel een rock-’n-rollmuseum. Overal zie je posters van optredens en vertellen de Ieren hun verhalen over Shane McGowan, Luke Kelly en Phil Lynnot. Het respect druipt er vanaf. Wij hebben onze voetbalhelden, de Ieren hun muziekiconen. Steden als Liverpool, New York, Belfast, Londen, Nashville en Memphis hebben echt het nakijken en het is maar een uurtje vliegen.  Dus pakken we onze tassen en gaan we voor een paar dagen richting Dubh Linn.

Tekst Michael Struis Foto Ruud Houweling

Het moet eind jaren zeventig zijn geweest toen Brian Masterson, geluidstechnicus van beroep met compagnon James Morris het plan opvatte om een hoogwaardige muziekstudio in Dublin te beginnen. Veel Ierse muzikanten moesten in die tijd uitwijken naar studio’s in Engeland of de VS. Grote analoge mengtafels werden besteld en geleverd. Net toen Masterson en zijn investeerders begonnen te twijfelen over de financiële haalbaarheid klopten er twee schooljongens aan de deur: Paul Hewson en David Evans. Of meneer Masterson even wilde luisteren naar een tape die zij hadden opgenomen.
 
De rest is geschiedenis. Voor die deur staan Bono en The Edge. Het debuut van U2, Boy, wordt wereldwijd een succes en vormt de basis van de Windmill Lane Recording Studios, sinds de jaren negentig gehuisvest in een voormalig transformatorhuis van de Dublin trammaatschappij.  
 
We worden gastvrij ontvangen door directeur Aidan Alcock. Het gebouw telt drie opnamestudio’s. De grootste biedt plaats aan een heel symfonieorkest. De akoestiek is geweldig. Alle groten der aarde namen hier op: van de Stones tot Van Morrison, van Paddy Malone, oprichter van de The Chieftains tot The Cranberries, van Sinead O´Connor en de soundtrack van The Commitments tot The Spice Girls. Hier is muziekgeschiedenis geschreven. Maar zoals gezegd veruit de belangrijkste klant van de studio is de lokale band U2. De Grammy’s en gouden platen hangen als trotse bewijsstukken aan de muren. 
 
Windmill Lane is dagelijks te bezoeken en een interactieve rondleiding is echt de moeite waard en misschien loop je dan The Edge nog tegen het lijf. 
 
Op zaterdag gaan we richting het Olympia theater, midden in de uitgaanswijk Temple Bar. Het theater opende haar deuren in 1879 en Laurel & Hardy, Charlie Chaplin en Noël Coward stonden hier op het podium. Maar ook eigentijdse artiesten als Tom Waits, David Bowie en Adele. Vanavond is maken we het Ierse debuut mee van de jonge Engelse band English Teacher. Afgelopen week in Engeland onderscheiden met de prestigieuze Mercuryprijs voor het beste debuutalbum This Could Be Texas. Het optreden is kort, maar vurig. Na vijf kwartier en een enthousiast slotapplaus staan we weer buiten. Zangeres, frontvrouw Lily Fontaine is bezwerend en innemend tegelijk.  
 
We lopen een prachtige muziekwinkel binnen. Some Neck Guitars is de naam. In de ruimte kleine altaartjes met een replica van de iconische Fender Strat uit 1961 en andere relikwieën van Rory Gallagher. Er branden nog net geen kaarsjes. De originele gitaar van Gallagher staat in The National Museum Of Ireland.   
 
Op zondagmiddag belanden we in O’Regans, waar Brian Mooney achter de draaitafels ons twee uurtjes lang op prachtige reggae trakteert. Mooney maakte in de jaren negentig nog deel uit van de legendarische band The Idiots. Hij geeft ons nog even zijn laatste album The Unreachable mee van zijn band The Next New Low. We zijn nieuwsgierig want in de aanbeveling staat: ‘Denk aan Nick Drake die Jim O´Rourke en Cass McCombs uitnodigt in het huis van Lou Reed’. 
 
Tenslotte is er nog tijd voor een bezoekje aan Spindizzy, grote platenzaak in het hart van Dublin. Zij geven ruim baan aan jonge Ierse bands. Afgelopen week een instore van Croithe. Hun debuut-ep A Brief Respite getuigt van intense, poëtische postpunk. Ook leuk is de bak met lokale bands met onder andere: Fontaines D.C., U2, Hozier en Thin Lizzy.