Onbeantwoorde liefde

Jacob Alon

Soms kan alleen al een stem kwetsbaarheid vangen in tijdloze schoonheid. In dat opzicht doet de Schotse Jacob Alon denken aan de te vroeg overleden cultheld Nick Drake. De songs op In Limerence, het debuutalbum van de jonge non-binaire singer-songwriter, geven een eerlijke inkijk in hun ziel. “Voor een queer persoon is iedere dag een coming-out. We have to continually justify our existence.”

Tekst Louis Nouws 

Voor aanvang van het gesprek wil de vertegenwoordiger van het platenlabel nogmaals benadrukken dat ‘Jacobs voornaamwoorden them/their zijn’. In onze ontmoeting verloopt dat soepel, want you is in het Engels natuurlijk ook gewoon jullie. In geschreven tekst vind ik het zowel als lezer en als schrijver wat lastiger, omdat het gebruik van hen/hun je steeds even op het verkeerde been zet. Maar ik heb er alle begrip voor, zeker na beluistering van Alons debuutalbum. Veel songs gaan over de tegenstrijdige en vaak heftige emoties waarmee queer personen in hun puberteit – toch al een periode vol twijfels en onzekerheden – te kampen hebben. ‘We are taught to hate and fear the beautiful boundless colourful love that is in us. And it’s a tragic, paradoxical illness, to fear love’, lees ik vooraf online in een toelichting op een van diens songs. Ga er maar aan staan als adolescent.

Half mei speelt Jacob Alon in poppodium Ekko in Utrecht. We besluiten het interview voor hun optreden buiten te doen, want het lijkt wel zomer en de sluis voor de deur is een prachtige locatie, zeker met die langzaam ondergaande zon. Ik zou de jonge muzikant niet hebben herkend met hun grote bril en een bandana die de uitbundige haardos aan het zicht onttrekt, maar dat is dan toch buiten enkele voorbijgangers gerekend die Alon alsnog herkennen.

Zeker sinds hun optreden eind november vorig jaar in het veelbekeken BBC-programma Later… with Jools Holland, waar Alon als een jonge faun in een rok van veren en op blote voeten een verpletterende vertolking gaf van Fairy In A Bottle, is hun ster snel gestegen. “Jools took really care of me”, klinkt het liefdevol. Alon maakt overall een zeer zachtaardige indruk. De mensen die hem op straat aanspreken, worden nog net niet omhelsd. De Jacob Alon die een paar uur later op het podium staat heeft een transformatie ondergaan. De bril en bandana zijn verdwenen en er is uitstraling. Die avond is Jacob niet heel goed bij stem, maar voor het enthousiaste publiek maakt dat niet uit. “Hello girls. Mogelijk verander ik mijn voornaam binnenkort in Cob.”

“Ik was zes jaar toen ik mijn eerste song schreef”, vertelde Alon eerder die avond op het bankje in de zon. “Ik had een plek in een park waar ik me kon afzonderen en vaak was. Ik had het hele nummer in mijn hoofd, de woorden en de melodie. Mijn stiefvader schreef de woorden op, maar de melodie kon ik met niemand delen, want ik speelde nog geen instrument. Ik weet nog wat voor een enorme teleurstelling dat voor me was. No one else could hear what I could hear.”

Alon kan zich ook nog precies voor de geest halen wanneer muziek echt in hun leven kwam. “Een meisje uit mijn klas speelde piano. Terwijl haar vingers over de toetsen gleden, voelde ik een soort van tinteling door me heen gaan. Een magisch moment. Thuis hadden we een piano die vooral stof stond te vangen. Mijn moeder leerde me de eerste beginselen en het eerste nummer dat ik kon spelen was Right Here Waiting van Richard Marx. Ik was negen.”

Nu is hun instrument de akoestische gitaar die Alon vooral tokkelend bespeelt. “Nick Drake is een groot voorbeeld en ook Elliott Smith en Adrianne Lenker. De manier van spelen heb ik vooral geleerd door veel naar filmpjes van hen op YouTube te kijken. Maar ik keek bijvoorbeeld ook naar technieken om flamencogitaar te spelen. In dat opzicht was de lockdown voor mij een geweldige periode, want ik had alle tijd voor dat soort studie. Eigenlijk leer ik mezelf aan wat nodig is om me uit te drukken en kom zo steeds iets verder. Daarbij verdiep ik me niet al te zeer in de theorie, want ik hecht waarde aan intuïtie.”

“De eerste nummers die ik schreef waren vooral grappige songs. Ik wilde graag bij anderen de lach ontlokken. Maar rond 2023 was er een noodzaak om de pijn van me af te schrijven. De dingen die in mijn leven gebeurden waren te serieus om weg te lachen. Ik wilde eerlijk zijn en heb me over mijn vrees heen gezet dat ik niet serieus genomen zou worden. Ik heb mijn kwetsbaarheid omarmd en ironie laten varen. Misschien is het album daardoor wel iets te serieus geworden, maar het was nodig om muren af te breken. Mogelijk laat ik wel weer meer lichtheid toe in mijn songs, want het leven is tenslotte zowel serieus als silly. Nee, dat is niet het woord dat ik zoek. Ik bedoel absurd, het leven is soms absurd.”

De titel van Jacob Alons album In Limerence verwijst naar een begrip waar ik de laatste tijd vaker over lees. Het is bijvoorbeeld de titel van een van de mooiste songs van Lucy Dacus’ jongste album Forever is a Feeling. “Ik heb dat nummer gehoord”, zegt Alon, om er meteen aan toe te voegen dat de titel voor hun debuutalbum al eerder was vastgelegd. Limerence is een psychologische term die de toestand beschrijft van een obsessieve genegenheid voor een ander, in een stadium van onbeantwoorde liefde met grote onzekerheid over de wederkerigheid van die gevoelens. Wie uit de kast komt in een omgeving waar afwijking van de hetero-norm wordt veroordeeld, kan al snel in zo’n situatie terechtkomen, want het is sowieso lastig je genegenheid te tonen. “Toen ik opgroeide was er niemand die op mij leek. Het uiten van mijn liefde moest in de schaduw plaatsvinden en ging gepaard met gevoelens van angst en afkeuring. Het is bovendien moeilijk om te kunnen liefhebben als je niet volledig van jezelf mag houden. Het is goed dat er aandacht is voor deze staat van zijn.”

I know I shouldn't give in to this fantasy
Your love won't heal the wounded parts of me
That still believes the pain means more
Than a flame to a white horse

So let me hold these words until my heart retires
I wanna worship you before the hope expires
As long as we keep dancing in the land
Of uncertainty, you'll come alive

(Fairy In A Bottle)

In Limerence is opgenomen met de Londense producer Dan Carey, die naam maakte met albums voor onder meer Fontaines D.C., Wet Leg en Grian Chatten, en een eigen label bestiert: Speedy Wunderground. “In zijn studio hangen grote vellen papier aan de muur met teksten en songstructuren van mensen die er hebben opgenomen zoals Fontaines en Kae Tempest. Dat gaf me meteen een goed gevoel, want daar zijn mooie dingen gemaakt. Het klikte meteen tussen Dan en mij, niet onbelangrijk ook met zijn hond Poppy, die bij mijn eerst bezoek op mijn schoot in slaap viel. Dan is een bruisende persoonlijkheid, zeer geïnteresseerd in anderen en ontzettend nieuwsgierig. Ik geloof dat we binnen een halfuur zaten te praten over kwantumfysica. Ook voor mijn album hing hij grote vellen op waarop we onze ideeën en schema’s uitwerkten. Uiteraard had ik hem eerst de songs voorgespeeld. Hij stelde meteen vast dat mijn zang en gitaar sowieso de kern moesten blijven van de nummers en dat we die spaarzaam gingen aankleden. We streefden naar puurheid, niet naar perfectie. Zijn motto is: Don’t overthink it. Het mooiste compliment dat hij me gaf was dat hij gewoon omgeven wilde zijn door mijn muziek.”

Via Carey kwam Alon in contact met Kae Tempest, de spoken word-artiest. “Kae is zo’n warm en wijs persoon, a beautiful mind.” Tempest hielp hen bij het afmaken van het nummer Of Amber en neemt hen ook mee als voorprogramma op hun tour. Afgelopen juni stonden ze samen op Best Kept Secret, ieder op verschillende podia.

BKS was trouwens het allereerste festival dat de Alon als muziekliefhebber bezocht. “Ik was totaal vastgelopen in mijn studie (medicijnen, red.) en ben toen gaan googlen op festivals om er even tussenuit te zijn. De line-up van het festival en de hele look-and-feel spraken me erg aan. Eerlijk gezegd wilde ik ook graag naar een buitenlands festival om Britten te ontlopen”, zegt hen enigszins lachend. “Ik zag zo veel mooie optredens en ontmoette ontzettend veel aardige mensen. It was life changing. Ik dacht: als ik toch ooit hier eens zou mogen optreden, dan zou mijn leven compleet zijn.” Het klinkt zonder een spoortje van ironie.

Jacob Alon live (voorprogramma van Kae Tempest): 5 november in TivoliVredenburg, Utrecht; 6 november in Effenaar, Eindhoven.