Aftellen naar Take Root 2025

Net als enkele Heaven-collega’s reis ik al jaren af naar Groningen en ik kan me geen editie van het festival herinneren die níet voor een paar memorabele shows zorgde. En dus signaleren we vast wat artiesten die op zaterdag 1 november hun opwachting in De Oosperpoort zullen maken. Op tijd om – als je dat niet al gedaan heeft - toch nog dat kaartje te scoren.

Tekst: Eddie Aarts Foto Niels Knelis
 
Ook voor de 27e editie maakt Take Root hun subtitel waar. Heden en verleden gaan vaak hand in hand. Dit jaar zullen de nog heel relevante oudgedienden als Patterson Hood, Frazey Ford, Brandy Clark, James McMurtry en Chuck Prophet dat bewijzen. Het geldt ook voor de iets jongere, maar nauwelijks minder door de  wol geverfde collega’s als Lily Hiatt, The Tallest Man On Earth en Courtney Marie Andrews. Daarnaast biedt het programma ook een stevige selectie namen die recenter doorbraken, op het punt staan dat te doen of gewoon wat meer in de marges van het spectrum opereren.
 
Met Brandy Clark en Jesse Daniel – beiden te zien in de Grote Zaal – omarmt Take Root 2025 nadrukkelijk de ‘échte country’. Nashville in het Noorden zeg maar…
Sinds ze daar in 2015 als Best New Artist werd binnengehaald, vergaarde Brandy Clark 16 Grammys en een schoorsteenmantel vol andere prijzen. Haar nummers werden bovendien vertolkt door zo mogelijk nog grotere sterren, onder wie Sheryl Crow, LeAnn Rimes, Kacey Musgraves en Miranda Lambert.
 
Op dat niveau opereert de pas 33-jarige Jesse Daniel nog niet, maar de in punkbands begonnen muzikant, die het licht zag dankzij giganten als Merle Haggard, is wel hard op weg. Letterlijk, want zoals de titel van zijn laatste plaat Countin’ The Miles verraadt, maakt hij onwaarschijnlijke aantallen tourkilometers. Honderden shows per jaar bezorgden hem een dijk van een podiumreputatie, maar de gelegenheden om die in Nederland te ervaren zijn zeer beperkt. 
 
Frazey Ford is een van de herkenbaarste stemmen in het genre en schreef rond de eeuwwisseling al muziekgeschiedenis met The Be Good Tanyas, de groep die ze vormde met Trish Klein en Samantha Parton. De afgelopen tien jaar bracht ze onder eigen naam drie albums uit en hoewel er geen nieuw plaatwerk op stapel staat, zijn drie andere Nederlandse concerten alweer lang en breed uitverkocht. Een boeiende setlist samenstellen uit (vooral) werk van het soulvolle Indian Ocean en het recentere, bij vlagen zelfs licht psychedelische U Kin B The Sun kost Frazey ongetwijfeld weinig moeite.
 
Al net zo’n eigen klank heeft Alela Diane, die met de eigenzinnige folk op haar debuut Pirate’s Gospel met name ook in Nederland direct flink wat muziek fans voor zich won, die tot de dag van vandaag zo nu en dan getrakteerd worden op uitstekende albums en fraaie optredens.
Ook Courtney Marie Andrews mag in ons land al een jaar of wat op belangstelling rekenen en de ontwikkeling in haar laatste platen rechtvaardigt, vier jaar na haar vorige bezoek aan het festival, beslist een plek op het programma.
 
Met The Drive By Truckers stond Patterson Hood – met Mike Cooley oprichter van deze inmiddels legendarische band – in 2019 nog op het hoofdpodium, maar ditmaal komt ie als solist naar De Oosterpoort. Op voorhand al een optreden waar je me gegarandeerd zult aantreffen, want zijn in februari verschenen vierde soloplaat is een van mijn favoriete albums van dit jaar. Op Exploding Dreams & Airline Screams klinkt hij in alle opzichten ‘eigener’ dan ooit. Hood voert ons terug naar zijn eerste levensjaren waarin hij – vooral door een grootmoeder en oudoom – liefdevol werd opgevoed, maar op school werd getreiterd met alle gevolgen van dien voor zijn cijfers en gedrag. Tijdens straftijd en huisarrest begon hij vanaf zijn achtste liedjes te schrijven. Die vinden al bijna dertig jaar hun weg naar het uitgebreide Trucker-oeuvre, maar enkele van de persoonlijkste bewaarde hij voor zijn recentste soloplaat, waarvan hij Groningen ongetwijfeld veel zal laten horen.
 
Op diverse Heaven-jaarlijstjes van 2024 prijkte Wake The Dead van Chuck Prophet. Ook hij stond natuurlijk eerder op Take Root. De veelzijdige artiest, die onlangs herstelde van lymfeklierkanker, blijkt tot verbazing van velen ook een groot liefhebber en kenner van de in Colombia ontstane cumbia en maakte samen met de band ¿Qiensave? een verassend leuke plaat vol songs die zoals gebruikelijk laveren tussen soul en rock-’n-roll met soms een vleugje surf. De gastmuzikanten geven het geheel op gezette tijden een Latijns-Amerikaanse twist en die past Prophets relaxede zangstijl als gegoten. Vorig jaar november bouwden Chuck en zijn Cumbia Shoes al een paar bescheiden feestjes in ons land, op Take Root zijn we alsnog allemaal uitgenodigd.
 
James McMurtry zit weliswaar iets minder lang in het vak dan Chuck Prophet, maar geniet onder liefhebbers minstens zo’n grote reputatie. De zoon van de gevierde en veelvuldig verfilmde auteur Larry McMurtry is zelf ook een eersteklas storyteller en benut als songschrijver het volledige dynamische palet dat americana te bieden heeft. Zijn door critici bewierookte, voorlaatste album The Horses And The Hounds (2021) leek voorbestemd een oeuvre-hoogtepunt te worden. Toen afgelopen zomer The Black Dog And The Wandering Boy verscheen, bleek dat McMurtry weliswaar de tijd had genomen voor zijn nieuwste, maar dat die van vergelijkbaar hoog niveau is. 
 
In de categorie ‘in het voetspoor van’ timmeren zowel Lily Hiatt als Joachim Cooder al jaren aan carrières in de schaduw van beroemde vaders. Jim Keltner, een van ’s werelds geliefdste en beste slagwerkers en sinds jaar en dag begeleider en vriend van vader Ry Cooder, inspireerde Joachim al jong zich ook op de percussie te storten. Sinds 1993 speelt hij geregeld aan vaders zijde en vooral de samenwerking met Cubaanse musici – onder meer resulterend in het succesalbum Buena Vista Social Club – was van grote invloed. De platen die hij sinds 2012 onder eigen naam maakte – voor een deel soundtracks – laten ook grote verbondenheid met de traditionele muziek uit de VS horen. Dat geldt zeker voor de laatste twee; sfeervoller dan op Over The Road That I’m Bound en Dreamer’s Motel wordt americana zelden gemaakt en wonderlijk genoegd is daarin een hoofdrol weggelegd voor de Afrikaanse duimpiano (mbira). Alleen al daarom zou Joachim Cooder dit jaar wel eens een van de verrassends acts kunnen zijn.
Lily Hiatt bewees zich met uitstekende albums als Trinity Lane en het dit jaar uitgekomen Forever. Dat die laatste plaat er kwam was een poosje geen vanzelfsprekendheid, want Hiatt werd naar verluidt een paar jaar lang gelukkiger zónder muziek. Aangespoord door onder meer haar echtgenoot, muzikant Coley Hinson, pakte ze de draad toch weer op. En daar boffen we mee, want naast een eersteklas liedjesschrijfster staat Lily Hiatt ook op het podium haar mannetje.
 
Ook The Tallest Man On Earth kampte met een fiks writer’s block, al is dat al iets langer geleden. Toen hij tijdens de coronajaren de VS noodgedwongen weer verruilde voor zijn geboorteland Zweden, bleek dat funest voor zijn creativiteit. Nadat hij weer kon terugkeren naar Amerika bleek die stagnatie gelukkig omkeerbaar, zoals zijn recentste album Henry St. overtuigend bewees. De als Kristian Matsson geboren singer-songwriter laat dit keer zijn begeleiders thuis, maar dat is de meest vertrouwde setting voor hem. In een Heaven-interview vertelde Matsson hoeveel hij had moeten overwinnen voor hij anderen durfde te benaderen om mee te spelen op zijn platen en eerlijk is eerlijk – zijn gitaar en stem dragen zijn songs ook feilloos zonder opsmuk.
 
Prachtige momenten dienen zich maar al te vaak aan in de kleinere zalen van De Oosterpoort. Kenners weten dat ze tijdig een plekje moeten bemachtigen in de Basement, Attic of Binnenzaal om de  nieuwe, obscure of bijna vergeten artiesten van hun keuze niet mis te lopen. Neem bijvoorbeeld Trapper Schoepp; zijn levensloop kleurrijk noemen is een understatement en veel daarvan weerklinkt op zijn platen. Het net verschenen album Osbourne kreeg die titel omdat Trapper onlangs een flinke poos in de afkick-kliniek verbleef waar ook Ozzy ooit te gast was.
 
Zelf verheug ik me ook enorm op The Weather Station, dat samen met onder meer Dug de folky kant van de programmering vertegenwoordigt. Tamara Lindeman, de Canadese die de kern is van The Weather Station, is muzikaal helemaal trouwens niet voor dat ene gat te vangen, want haar aanvankelijk op traditionele Britse folk-leest geschoeide nummers groeiden uit naar iets veel eigeners. Haar songs hebben geregeld pop-allure, maar zijn steevast gloedvol, van grote schoonheid en getuigen van fijngevoeligheid.
 
Onmiskenbaar (of liever onontkoombaar) Take Root is het podium in de Foyer. Als verkeerplein, meeting place en terras is dit hét hart van het festival. De programmeurs zetten al sinds jaar en dag acts neer die wat ‘omgevingsrumoer’ betreft een stootje kunnen hebben en niet zelden zó aanstekelijk uitpakken, dat menigeen er langer blijft plakken dan aanvankelijk bedoeld.
Naast Lily Hiatt is de foyer dit jaar het domein van de zeskoppige Britse altcountryband Brown Horse en het door tex-mex en swamprock geïnspireerde Horsebath ­– dat eerder dit jaar verraste met het uitstekende album Another Farewell.

Hekkensluiter is Early James, die vorig jaar nog speelde in de kelder die toen al véél te klein bleek. Met zijn briljante, door Black Keys voorman Dan Auerbach geproduceerde plaat Medium Raw in de bagage, promoveert Early naar ‘het dorpsplein’ van Take Root 2025, waar niemand zijn afsluitende fuifje hoeft te missen.
 
Het blokkenschema staat inmiddels op de website van Spot Groningen en daar vind je ongetwijfeld ook een link naar de Take Root 2025 playlist die men samenstelde. Handig om jouw dag vol ‘Past, present & future American music’ naar eigen smaak te plannen.