De beste singer-songwriters: namen, namen, namen

“Allereerst moet ik mijn complimenten geven voor de lijst”, mailt Daniël Evers. “Ik had een aantal namen in mijn hoofd die ik zeker zou willen zien en ze stonden er bijna allemaal in – Elliott Smith, Nick Drake, Bob Dylan, Neil Young, Townes van Zandt. Met de nadruk op bijna.”

Veel reacties op de lijst van 50 beste singer-songwriters sommen namen van op die men vindt ontbreken. “Het deed mij pijn om drie namen te missen”, vervolgt Evers. “Ten eerste: Dave van Ronk, die toch wel een hele grote invloed heeft gehad op Dylan (hij was nota bene zijn leermeester tijdens diens beginperiode). Ten tweede: Jackson C. Frank. Ik geef toe, een uitgebreid oeuvre heeft de man niet, maar dat kwam door trieste omstandigheden. De ene plaat die hij heeft kunnen maken is dan wel van ongekende klasse. Als laatste: Michael Hurley. Misschien iets te obscuur om in de lijst te staan, maar deze man mag zeker niet ongenoemd blijven. Hij heeft een behoorlijk aantal cd's gemaakt en hij heeft een hele mooie stijl.”

Namen toevoegen is nooit het probleem. Namen schrappen, dat is de crux. Dave Van Ronk en Jackson C. Frank stonden ook op de longlist van Heaven. Ze haalden het niet. Maar schrappen doen we later – wie hadden er niet in mogen staan, wie staan te hoog, wie te laag. Eerst nog reacties van lezers die artiesten missen.

Herman van Krieken mailt: “Ik mis Kevin Ayers, David Berkeley, Bruce Cockburn, Joe Henry en Eric Taylor. Zelfs de oude Neil Diamond mis ik een beetje. En als Bob Dylan op één staat, waar is dan toch Phil Ochs gebleven? Voor Nederland mis ik Thé Lau.”

Jos Holtslag mist Steve Forbert, Chris Isaak, John Mayer, Damien Rice, Ray Bonneville, maar toch vooral Tony Joe White. “…wiens roots-songs vertolkt zijn door de groten der aarde als Elvis Presley, Tina Turner, die zelf ook solo optreedt met alleen zijn gitaar en een hoog soortelijk gewicht heeft.”

Frans van der Lee had graag Billy Bragg, T-Bone Burnett, Steve Forbert, Christy Moore (broer van) en Dan Penn in de lijst opgenomen gezien.

Willy Vanderreyt mailt vanuit België: “Hier past natuurlijk enkel stilzwijgend akkoord gaan en met behulp van ‘de gustibus et …’ - je teleurstelling wat verbijten. Maar toch, zij hadden in jullie lijstje toch ook een plaats verdiend: David Ackles: al lang dood en vergeten maar met American Gothic toch een parel afgeleverd; Bill Morrissey: jammer genoeg ook al dood, maar North uit 1991 blijft subliem; Eric andersen: Blue River, tijdloos mooi."

Hij vervolgt: "Jullie kleine uitstapje naar het Nederlands had aangevuld mogen worden met Franstalige meesters en die hoeven heus niet allemaal al overleden te zijn: Francis Cabrel, Stephan Eicher of een Ridan hadden hier helemaal niet misstaan. Hen mis ik trouwens wat in Heaven, maar dat terzijde. Toch bedankt voor deze best wel gelukte poging!”

Wordt vervolgd.