Het overlevingsplan van Luka Bloom
Luka Bloom (65) heeft een nieuw album uit, Bittersweet Crimson. Hoewel opgenomen voor de pandemie, lijken veel nummers op de plaat exact toegesneden op de huidige situatie. “Ik mijmerde al veel over een leven dat zich veel meer afspeelt in mijn eigen omgeving en over the beauty of everyday things.”
foto Christy McNamara
“Ik heb goede herinneringen aan Utrecht”, vertelt Luka Bloom via een Zoom-verbinding vanuit zijn huis in West-Ierland. Hij woonde er een klein jaar, eind jaren zeventig, toen hij nog als Barry Moore door het leven ging. Zijn muzikale stijl en artiestennaam moest hij nog vinden, die achterhaalde hij uiteindelijk zo’n tien jaar later in de Verenigde Staten, waar hij een aantal jaren woonde en waar hij doorbrak als een soort eenmans-U2.
In 1990 verscheen Riverside, vol energieke folkrock die ook in Nederland en België zeer aansloeg. “Weet je wat zo leuk is, ik had in mijn Utrechtse tijd nog meegedaan aan acties om een nieuwe plek te vinden voor Tivoli. Het was de tijd van ‘krakers’ en ze bezetten uiteindelijk het pand aan de Oudegracht. Een van mijn eerste concerten nadat Riverside uit was, was daar.”
Het is de vraag is of de dertien optredens voor zijn Riverside-tour, die aanvankelijk gepland stonden voor april, dit najaar kunnen doorgaan. “Ik houd met alles rekening, maar op dit moment valt niets met zekerheid te zeggen.” Inmiddels heeft hij in Ierland één optreden gedaan om zijn nieuwe album Bittersweet Crimson te presenteren. “Er mochten 50 mensen in een zaal waar normaal 500 bezoekers in kunnen. Daar word je toch niet echt vrolijk van.”
Mocht de najaarstournee doorgaan, dan zal de setlist overigens ook repertoire van zijn jongste album omvatten. “Veel songs blijken goed te passen in deze bijzondere periode.”
Schetsen
Luka Bloom had zo uitgezien naar 2020. Begin februari had hij de basistracks opgenomen voor zijn nieuwe album en had daar een zeer goed gevoel bij. “Ik had bewust veel ruimte gelaten aan de muzikanten met wie ik werkte. Het openingsnummer Can We Stay had de sfeer en puls waarvan ik dacht: hier kan ik op voortbouwen. Ik had het gecomponeerd op mijn akoestische Spaanse gitaar en het heel simpel gehouden. Vanuit die opvatting ben ik verder gaan schrijven. Waar ik anders meteen al bezig ben met mijn stem en instrumentale invullingen, hield ik de liedjes dit keer rudimentair, als potloodschetsen van een landschap dat anderen nog gaan inkleuren met hun verfkwasten.”
Steve Cooney was een van de musici die hij er per se bij wilde hebben. “Hij is een Australiër die al lang in Ierland woont, een van mijn gitaarhelden.” Ook de anderen op zijn verlanglijstje deden mee. “Met percussionist Robbie Harris van onder meer van Afro Celt Sound System deel ik een grote liefde voor West-Afrikaanse muziek.”
Op Bittersweet Crimson belijdt Bloom die liefde in Love To Mali. “Of het nou woestijnblues is of muziek van griots, de muziek is traditioneel en fris tegelijk, en altijd relevant. De gemeenschapszin valt er zo goed in te horen, en de drang het beste van het leven te maken.” Streekgenoot en bassist Jon O’Connell completeerde het gezelschap. Hij was tevens medeproducer. In een later stadium werden achtergrondvocalen van Niamh Farrell toegevoegd en vioolpartijen van Adam Shapiro.
Voetafdruk
De titelsong komt voort uit een ontmoeting met een vrouw die hem vertelde – nadat hij had gespeeld op een concert om geld in te zamelen voor een organisatie die zich inzet voor biodiversiteit – dat mensen bij elkaar worden gebracht door eten én muziek. “Het klonk me zo logisch in de oren wat ze zei dat ik ging nadenken over welk eten ik dan een song wilde schrijven. Ik kwam al vrij snel uit bij de van binnen dieprode granaatappel. Die vind ik niet alleen fijn smaken en er prachtig uitzien, het is een vrucht die vooral in Oosterse culturen een bijzondere plek inneemt. In Iran en Afghanistan staat hij symbool voor vruchtbaarheid. Een lied over de granaatappel leek me een mooie manier om uit te drukken dat ik een hand wil reiken naar dat deel van de wereld waarmee we in het Westen toch op gespannen voet staan. Een lied dus over verbinding. En Bittersweet crimson klinkt natuurlijk gewoon mooi.”
Overlevingsplan
Hoewel opgenomen voor de pandemie lijken veel nummers op het album zeer toegesneden op de huidige situatie. “Ik woon in een dorpje dat ’s winters 68 bewoners telt, in de zomer iets meer, en ik denk al veel langer na over de relatie van de mensheid met de aarde. En dan met name over mijn eigen CO2-voetafdruk, die met het vliegen naar continenten voor optredens best groot is. Dus ik filosofeerde al veel over een leven dat zich meer afspeelt in mijn eigen regio. Dat je kunt genieten van het drinken van een kopje thee met vrienden in de pub en de schoonheid van alledaagse dingen.” In Visions For 2020, dat het album afsluit, zingt hij: Tea leaves and daydreams/My survival plan.
Het wrange is nu dat – waar hij deze levenslessen graag op het podium had laten horen – hij voorlopig gedwongen is ze letterlijk in praktijk te brengen. “Als het even kan stap ik dagelijks op de fiets voor een tocht van zo’n 30 kilometer. In een rustig tempo met halverwege een thee- of koffiestop. En dan ‘droom’ ik dat ik in november en december naar Nederland en België kom voor optredens. Maar het kan natuurlijk zomaar zijn dat het toch weer niet doorgaat en dat ik mijn heil moet zoeken in andere dingen. Het is wat het is op dit moment. Laten we blijven hopen op betere tijden.”
Bittersweet Crimson is onder andere te koop via de site van Luka Bloom.
Luka Bloom live: 11 november in Muziekgieterij, Maastricht; 12 november in de Stevenskerk, Nijmegen; 13 november in Minard Schouwburg, Gent; 14 november in De Warande, Turnhout; 19 november in De Duif, Amsterdam; 21 november in de Nieuwe Kerk, Groningen; 22 november in Mezz, Breda; 26 november in CC De Warandepoort, Tervuren; 27 november in CC De Mol, Lier; 28 november in de Grote Kerk, Enschede; 1 december in De Amer, Amen; 4 december in Muziekgebouw, Eindhoven; 9 december in CC Evergem, Evergem.