In memoriam: Nanci Griffith

Vrijdag 13 augustus is de Amerikaanse singer-songwriter Nanci Griffith overleden. Ze was 68.
Een typische ‘musicians musician’, ook zeer gewaardeerd bij liefhebbers van het genre. In de de lijst van de 50 Beste singer-songwriters allertijden, die Heaven magazine in 2013 publiceerde, stond ze op plek 33, tussen Kate & Anna McGarrigle en Carole King.

Uit die lijst:
‘Op haar platenhoezen laat ze zich veelvuldig afbeelden met boeken. Meer nog dan dat ze zich erop laat voorstaan literatuur te lezen, komt dat voort uit een neiging haar publiek op te voeden. Muzikaal bereikt die verheffing een hoogtepunt met het coveralbum Other Voices, Other Rooms (1993), vernoemd naar een verhalenbundel van Truman Capote. Dat in eigen beheer uitgebrachte eerbetoon aan het Amerikaanse singer-songwritersgilde was een lange neus naar de platenindustrie die beweerde dat folk niet scoort: het werd haar best verkochte plaat. Pittig is de braaf ogende Nanci Griffith (1953) nog altijd: vorig jaar spoorde ze slachtoffers van de bankencrisis aan middels het opruiende Hell No (I’m Not Alright).’
 
Het stukje was van mijn hand, ik was (en ben) groot fan. Ik heb haar ook geïnterviewd voor het magazine, in 2007, in Londen nog wel. Ze gaf daar concerten met een symfonieorkest, waarvoor ze nummers uit haar repertoire grootse arrangementen had laten meegeven. In Nederland was ze nauwelijks bekend, maar in Engeland en vooral in Ierland was ze populair en die optredens met het orkest vond ze geweldig. Het maakte haar songs volwassen, zei ze. Niet dat ze iets wilde afdoen aan de kracht van een singer-songwriter die met enkel een stem en een gitaar een liedje tot leven brengt, ze kon dat zelf uitstekend, maar de grootsheid van een orkest deed haar liedjes boven zichzelf uitstijgen en maakte ze onderdeel van het grote songbook.
 
Nanci Griffith behoorde tot de lichting jonge country-artiesten die in de jaren tachtig een frisse wind door het genre liet waaien. Mede-Texanen Steve Earle, Robert Earl Keen en Lyle Lovett behoorden daar ook toe. Ze brachten hun muziek met de flair en eigenheid die kenmerkend zijn voor de door Griffith bezongen Lone Star State Of Mind, en die Nashville graag omarmde (zolang het verkocht). In eerdere generaties hadden Willie Nelson, Townes Van Zandt, Joe Ely en Guy Clark al Texaanse brille naar Nashville gebracht.
 
Haar mooiste albums maakte Nanci Griffith in de jaren tachtig. Eerst voor het kleine maar fijne folklabel Philo, later voor MCA. Haar grootste succes boekte ze echter met het coveralbum Other Voices, Other Rooms uit 1993, waarop ze nummers uitvoerde van singer-songwriters die volgens haar meer aandacht verdiende – afgezien van Dylan dan. Het tekent haar zendingsdrang en ook haar grote hart, want op dat moment leek ze zelf uitgerangeerd. MCA zag het in ieder geval niet meer in haar zitten.

In 2007 kampte ze al met gezondheidsproblemen. Ze overwon zowel borst- als schildklierkanker. Haar doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.
 
Nanci Griffith laat een prachtig oeuvre na dat hopelijk lang zal naklinken.
 
Nanci Griffith: 6 juli 1953 – 13 augustus 2021