Janne Schra onder eigen naam

Komende weken doet Janne Schra nog een paar cluboptredens. De zangeres die bekend werd met Room Eleven verraste dit jaar met haar eerste soloplaat. In mei publiceerden we een interview met de zoekende artieste: “Dit moet het maar zijn.”

Janne Schra schuift aan in de inmiddels vrijwel donkere zaal van De Vorstin in Hilversum. Daar heeft ze net haar album en haar podiumgroep geïntroduceerd, live voor TROS Muziekcafé. Een beetje onwennig. “Praten is zo anders dan optreden. Hier moet je een nummer spelen, dan uitleggen voor de microfoon en dan weer spelen. Maar goed, dat is de formule. Bij De Wereld Draait Door is het praten en spelen. Daar hebben we trouwens twintig seconden gesmokkeld op de minuut die iedereen krijgt.”

Het optreden vanmiddag, begeleid door Kyteman’s strijkkwartet Red Limo, gitarist Jurgen Burdorf en percussionist Gijs Anders van Straalen, sluit een cirkel. “Hier heb ik mijn eerste optreden gedaan, lang geleden, ik was zeventien of zo, bij een singer-songwriter contest. Ik zat achter de piano, mijn haar voor mijn ogen. Het was mijn manier om een jongen te bereiken. Die podiumdrang was weg zodra de verre liefde weg was. Ik werd derde, vijftig gulden won ik.”

Een briefje ‘Zangeres zoekt band’ aan de muur van het conservatorium in Utrecht, waar ze studeerde, leidde in 2001 tot haar eerste en tot nu toe grootste muzikale succes: Room Eleven. De groep brouwde een aanstekelijk mengsel van stijlen. Six White Russians And A Pink Pussycat en Mmmm… Gumbo? deden het internationaal uitstekend. Janne Schra zat er al bij de opnamen van het tweede album helemaal door. “We hadden net vier grote tournees gedaan, voor bijkomen was geen tijd. Ik was ziek en verkouden, ik had ups en downs, het was donker. Ik heb het grootste deel van de cd huilend ingezongen. Hulp en aandacht kreeg ik van alle kanten aangeboden, maar ik neem geen hulp aan.”

Room Eleven was voorbij, ze kon niet door. “Pas nu besef ik hoe bijzonder het is geweest. Maar ik was er niet naar op zoek, ik wilde gewoon optreden. Nu weet ik ook dat ik me verschool in een rol, het leuke meisje dat de leuke liedjes zingt. Ik kon alles, inclusief mijn natuurlijke verlegenheid, opzij zetten doordat ik die rol speelde. Ik ben nooit ongelukkiger geweest dan toen. Dat merkte niemand. Room Eleven was een kader. Ik kon werken op de automatische piloot.”

Dan nuhet nieuwe album Janne Schra, haar officiële solodebuut. Elf nieuwe, sterk uiteenlopende liedjes, met single One Day als bonus. Voor de liefhebber puzzelstukjes uit het leven van de zangeres. “Ik schrijf alles zelf, in ieder geval altijd het begin. Pas daarna heb ik iemand nodig. Ik heb gewerkt met Johan Lindström. Daar was ik veel meer de producer dan hij. Hij is een chaoot, maar daar kwamen wonderbaarlijke dingen uit. Ik heb een paar nummers opgenomen met Tobias Fröberg, in zijn Zweedse studio. De rest hebben we in Utrecht gedaan met Martijn Groeneveld. Wat we nu doen, lijkt een beetje schizofreen. Live klinken de nummers heel anders, veel kleiner, dan op de cd. In de studio hebben we veel muzikanten gebruikt.”

Haar zoektocht naar zichzelf is nog lang niet voorbij. Muzikaal is Janne Schra flink op streek, maar ze moet nog meer ontdekken en uitvinden. Creativiteit is haar eerste natuur, schilderen is daarvan de tweede belangrijke vorm. “Ik probeer mijn oude ik te hervinden via details in mijn schilderijen. Uit chaos probeer ik iets moois te maken. Ik schilder portretten uit het hoofd. Qua gedachten lijken ze op mij. Anderen ervaren mijn werk wel eens als eng. Ik heb mijn familie geschilderd.”

Raadpleeg de site voor de speeldata. Bovenstaand interview is in zijn geheel te lezen in het mei/juni-nummer van Heaven dat eerder dit jaar verscheen.