Josh Ritter - I Believe In You, My Honeydew

Pytheas Recordings

Hoewel Josh Ritter (1976) uit Moscow, Idaho al in 2000 zijn debuut maakte met een gelijknamig album, sloeg hij een jaar later artistiek pas echt toe met het sterke The Golden Age Of Radio, een succes dat hij twee jaar later overtrof met het prachtige Hello Starling. Sindsdien heeft hij nauwelijks zwakke platen uitgebracht en ook I Believe In You, My Honeydew is weer bijzonder sterk. Aan de andere kant: groot commercieel succes heeft hij noch in de VS, noch in Europa. Daarvoor opereert hij waarschijnlijk te veel in een niche waar hij met behoorlijk wat concurrentie te maken heeft. Artiesten die uitblinken in, al dan niet persoonlijke, observaties over loners en losers in de Amerikaanse samenleving zijn er te over. Bruce Springsteen en Bob Dylan om te beginnen natuurlijk, maar ik noem ook Johnny Cash en Leonard Cohen. De laatste twee rekent Ritter trouwens, net als Gillian Welch, tot zijn belangrijkste inspiratiebronnen. Vanwege zijn cynische teksten, soms rauwe stem en vaak wat mompelende zang doet hij me trouwens ook vaak denken aan iemand als Tom Russell, bijvoorbeeld op You Won’t Dig My Grave, één van de sterkste nummers van I Believe In You, My Honeydew. Bijzonder fraai is ook (ondanks de bijna onmogelijke titel) Truth Is A Dimension (Both Invisible And Blinding). Kortom, voor Josh Ritter is het op zijn zestiende album ‘business as usual’ al zal hij zich via dit album opnieuw niet weten op te werken tot een ‘household name’. 

Roeland Smits