Marianne Faithfull in Limburg

Het is 8 oktober, rond een uur of vijf in de middag. Voor het eerst in mijn 53-jarige leven heb ik een heuse date. Aan een keukentafel in Tilburg luister ik naar Horses And High Heels, de laatste cd van Marianne Faithfull. Om acht uur sharp die avond worden we verwacht in het Parktheater nog verder down south, in Limbabwe. In Heerlen, om precies te zijn. Tijd zat. De cd bevalt. Goed om de stem van Faithfull weer eens te horen. Jaren geleden zag en hoorde ik haar in Amstelveen, waar ze samen met pianist Paul Trueblood (Mooie namen vindt u niet, Faithfull and Trueblood? - maar dit terzijde.) teksten van Bertolt Brecht op muziek van Kurt Weill ten gehore bracht. Ze zat toen op een kruk en dronk thee, waarin écht niets anders zat, zo bezweerde ze haar publiek. Ze was enkele dagen daarvoor van een podium in Duitsland geflikkerd en zat onder de blauwe plekken. Ik had natuurlijk medelijden destijds, maar genoot van haar optreden. Nu, jaren later, zou ik haar dus weer zien en horen.

Om zes uur vertrokken naar Heerlen. Onderweg werd duidelijk dat de software van een TomTom met enige regelmaat dient te worden geüpdated. Om twee voor acht renden we de zaal in. Faithull kwam op zoals alleen een diva kan opkomen. Zelfverzekerd. Wetend dat haar trouwe publiek als lieve hondjes aan haar voeten ligt en haar prachtige liedjes zal indrinken. Ze had koorts en was ziek, zo meldde ze bij aanvang. Maar ze zou zich er doorheen slepen. “Mind over matter, it has always been like that,” zo sprak ze. Ze begon met het nummer Horses And High Heels. Een perfecte begeleidingsband. Goede gitarist, goede bassist, goede drummer en een goede multi-instrumentalist, ene Katie, als ik het goed heb onthouden - mooie oude orgelgeluiden, elektrische hobo, accordeon, saxofoon en ze zong ook nog eens mooi de tweede stem.

Faithfull zelf zong door en tracteerde ons op nieuwe songs als The Stations, That's How Every Empire Falls, Love Song, volgens haar in de jaren zeventig tot een hit gemaakt door Elton John. Dat heb ik dan gemist. Ook speelde ze No Reason, een nummer dat van de oude Stones zou kunnen zijn, qua instrumentatie en qua tekst. Bij haar uithalen in ‘Ain't got no reason to be happy, ain't got no reason to be sad’, hoor en zie je zo Richards en Jagger (de laatste met ontbloot bovenlijf, hanging in the microphone).

Na een uurtje - ze zong nog As Tears Go By, Working Class Hero en The Ballad Of Lucy Jordan, maar helaas niet Strange Weather van Tom Waits - maakte Faithfull een gebaar alsof ze zichzelf de keel doorsneedt. Waarmee ze haar toehoorders wilde aangeven dat het concert voorbij was. Matter had helaas toch gewonnen van Mind. Ze liep het podium af, om niet meer terug te keren. Jammer. Ik had haar graag nog wat langer horen zingen en zien performen. Een dame op leeftijd die koket haar inmiddels grijze haar achter haar twee oren plaatste. Zelfverzekerd. Met een mooi repertoire. Met een mooie stem. Die koorts, daarvan had alleen zijzelf last. Wij, haar publiek, niet. Kom maar snel een keer terug, Marianne. We love you.