Peter Wolfs Waiting on the Moon: een must-read

Een autobiografie schrijven die is opgehangen aan ontmoetingen met anderen, dat is maar weinigen gegeven. Maar Peter Wolfs leven kun je met recht ‘rijk’ noemen. Zijn Waiting on the Moon - A Memoir is dan ook een must-read.

Tekst Nathalie Kester
 
Pinkpop 1980. Met als onbetwist hoogtepunt een verpletterend optreden van de Amerikaanse J. Geils Band met zijn charismatische zanger Peter Wolf. De avond ervóór waren Hubert van Hoof, Martijn Stoffer en ondergetekende in Hotel Maastricht om daar voor ons KRO-radioprogramma Wolf zijn favoriete plaatjes te ontfutselen. We verheugden ons op zijn aankondigingen. Wolf vestigde een reputatie als dj tijdens zijn studie schilderkunst aan de Kunstacademie in Boston. Hij was daarheen verhuisd vanuit de Bronx in New York en deelde een klein appartementje met roommate en latere regisseur en beeldend kunstenaar David Lynch.

Onze schrik was groot toe we Peters hotelkamer betraden. ‘Een blauw oog’ was een understatement. Behalve hechtingen in zijn gezicht werd zijn rechteroog vrijwel volledig aan het zicht onttrokken door enorme blauwzwarte zwellingen. ‘Ach ja, ik was gisteren in Londen. Wrong time, wrong place’ was zijn nonchalante reactie. Waarna hij losbarstte: ‘This is the Woofa Goofa Mama Toofa’, gevolgd door een aanstekelijke platenkeuze (op 14.1.2017 nogmaals uitgezonden in ‘Hubert on the Air’).

Vijfenveertig jaar later lezen we in Wolfs verrukkelijke ‘Waiting on the Moon - A Memoir’ wat er echt gebeurde in Londen. Een huiveringwekkend verhaal, waarin zware criminelen, de Londense politie, detectives en persoonsverwisselingen hoofdrollen spelen. Het is een van zijn vele herinneringen aan een leven bevolkt door ‘artists, poets, drifters, grifters and goddesses’, zoals de cover vermeldt. Veel van de artiesten die voor ons radioprogramma zijn favoriete songs vertolkten, keren terug in zijn ‘Memoir’. Ver verwijderd van een traditionele (auto)biografie vertelt Wolf, inmiddels 79, over zijn ontmoetingen, vriendschappen en relaties met zulke uiteenlopende figuren als Lynch, Alfred Hitchcock, Andy Warhol, Martin Scorsese, zijn ex-echtgenote Faye Dunaway, auteur Tennessee Williams, voetballegende Pele en natuurlijk talloze muzikanten, van John Lee Hooker en Muddy Waters tot Van Morrison, John Lennon en Bob Dylan. Stuk voor stuk speelden ze een meer of minder belangrijke rol in zijn leven. 

Het is alsof Peter bijna met verbazing terugkijkt op al die jaren, rijkelijk doordrenkt van enorme hoeveelheden drank en andere genotsmiddelen. Hij beschrijft ze vol humor, soms bijna als iemand vanaf de zijlijn. Voor de lezer is het genieten van al die heerlijke anekdotes. Aan zijn geheugen hoeven we niet te twijfelen. Toen ik deze aan slapeloosheid lijdende ‘nightcat’ vele jaren later in New York ’s nachts opnieuw toevallig tegen het lijf liep, herinnerde hij zich nog steeds nauwkeurig die avond in Maastricht en het ook in zijn boek uitgebreid beschreven Pinkpop-concert. Dankzij een forse dosis pijnstillers gaf hij daar met de Geils Band een van de beste optredens uit de geschiedenis van dat festival.

Waiting on the Moon - Artists, Poets, Drifters, Grifters and Goddesses - A Memoir