Pinkpop op de planken

Gisteravond ging in De Maaspoort in Venlo Pinkpop, een muzikaal liefdesverhaal van Toneelgroep Maastricht en Rowwen Hèze in première. De valkuil van een larmoyant treurspel over een dementerende man was even groot als de bij voorbaat niet in te lossen verwachting dat in het pluche recht gedaan kan worden aan de authentieke festivalbeleving. Het theaterstuk, geregisseerd door Servé Hermans en vertolkt door onder anderen Huub Stapel, Henriëtte Tol, Suzan Seegers en Michel Sluysmans, en muzikaal omlijst door Rowwen Hèze bleef echter fier overeind dankzij het subtiele spel, waarbij de bevrijdende humor het verhaal in evenwicht houdt en de muziek mag spreken waar woorden niet meer aankomen.

Het publiek ontkomt niet aan zijn eigen herinneringen. Er wordt teruggekeken op Pinkpop van de laatste pakweg vijfenveertig jaar. De ontwikkelingsgang van het festival voltrekt zich als het ware als die van een mensenleven. Een idee groeit uit tot een monument. Om met rootsrocker John Mellencamp te spreken: Days turn to minutes and minutes to memories. We zien de glorieuze minuten van Elvis Costello en Herman Brood, de heldhaftige sprong van Eddie Vedder en de nu al legendarische komst van The Boss naar Landgraaf uitgroeien tot herinneringen. Op het scherm zijn ze te zien terwijl jezelf ook de mentale bladzijden van het festival bekijkt. Kippenvelmomenten, moet ik toegeven.

De menselijke conditie wordt opgeroepen middels het verbrokkelende leven van een man in het decor van Limburgse verstikking, heroïsche dromen en het anker dat Pinkpop heet te zijn. Wiel, de hoofdpersoon, gespeeld door Huub Stapel, blijft in Limburg, terwijl zijn vriend Thieu, even indrukwekkend neergezet door Michel Sluysmans, met wilde dromen en holle frasen de wijde wereld in trekt. Hij wint aanvankelijk de liefde van Lies, vertolkt door Henriëtte Tol. Het leven van Wiel voltrekt zich in Limburg. Zijn vader laat een jaar na de definitieve mijnsluiting in 1975 bovengronds het leven tijdens de ontploffing bij DSM. Uiteindelijk krijgt hij toch Lies mee en wordt Wiel fysiotherapeut. Met Thieu loopt het minder goed af. Zijn dromen stranden in drugs en kleine criminaliteit. Glückauf in een notendop. Wiel en Lies missen geen editie van Pinkpop. Dan slaat Alzheimer toe als een dief in de nacht. Hilarisch lopen verleden en heden door elkaar. We zappen door een leven en zien fragmenten uit de roemruchte historie van het festival langskomen. De muziek blijft bij hem, terwijl zijn herinneringen vervagen. Het regent pijpenstelen op het podium. Zijn herinneringen vloeien weg.

De sterke acteursprestraties, de tekst van Frans Pollux en Jibbe Willems naar een idee van journalist Wiel Beijer, en de regie van Servé Hermans maken het geheel tot méér dan de som van de delen. Schijnbaar onbedoeld wordt het hart geraakt. De voorstelling doet geen moeite om te ontroeren. En juist daarom gebeurt het. Het is meeslepend, indrukwekkend, aangrijpend. Natuurlijk geeft het kijken naar een ziektegeschiedenis een ongemakkelijk gevoel. En uiteraard is een theatervoorstelling geen substituut voor het festival. Die pretentie heeft het niet. Het is eerder een eerbetoon aan het monument Pinkpop en zijn markante voorman Jan Smeets, die als een soort redder van Limburg wordt aanbeden.

Valt er dan niets op af te dingen? Zeker. De voorstelling zonder pauze sleept op sommige momenten, waardoor de spanningsboog niet altijd wordt vastgehouden. Maar een kniesoor die er wat van zegt. Feit is dat er acht juwelen van nieuwe liedjes te horen zijn van Jack Poels, die fenomenaal worden gebracht door de als decorstuk ingezette band waar Limburg trots op is. Rowwen Hèze brak zelf door op Pinkpop in 1992. De beelden van toen en nu zeggen voldoende over de tand des tijds. Het is mooi en aangrijpend tegelijk. De herinnering blijft. Of is de herinnering, vrij naar Cees Nooteboom, als een hond die gaat liggen waar hij wil? In dat geval leert de voorstelling de dag te plukken en herinneringen te verzamelen. Een bevrijdend gevoel, voor nu.

Pinkpop, een muzikaal liefdesverhaal van Toneelgroep Maastricht & Rowwen Hèze trekt tot eind juni door Nederland. Zie de speellijst. De cd De Liefde, De Muziek, De Herinnering van Rowwen Hèze bevat studioversies van de acht liedjes uit de voorstelling.

In de nieuwe Heaven, die 14 april verschijnt, een achtergrondverhaal over de theatervoorstelling, waarin Jack Poels en Huub Stapel aan het woord komen.