Terug in de tijd met Timebox

The Analogues zijn dood, lang leve Timebox. Als een kameleon die zijn huid afschudt is een aantal leden van de voormalige Beatles-tributeband een nieuw project gestart, waarmee zij momenteel touren langs de Nederlandse theaters. Toch is Timebox geen kopie van The Analogues. De vier voormalige Analogues, aangevuld met nieuwkomer Ralph Mulder, richten zich dit keer niet op het Beatles-repertoire, maar verleggen hun focus naar de beginjaren van de nederbeat in de turbulente jaren zestig en begin jaren zeventig.

Tekst Norbert Meijs Foto Andy Doornhein

En wat voor een aanstekelijk repertoire heeft Timebox uitgezocht voor hun twee uur durende show, die ik onlangs zag in het Theater aan het Vrijthof hartje Maastricht. Alsof je wordt terug gekatapulteerd naar de swingin’ sixties en de iets minder opwindende seventies. Het begint met een schot in de roos: Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan van beatgroep Het. Ja, jongens en meisjes, het wemelde in die tijd in Nederland van de beatgroepen.

Den Haag en Amsterdam waren de epicentra van de beatmuziek. Er ontstond zelfs een ware stammenstrijd welke stad de beste beatgroepen voortbracht. Den Haag pronkte met The Golden Earrings, Q65, The Motions en Sandy Coast (ofschoon die laatste groep uit Voorburg kwam). Amsterdam gooide hoge ogen met The Outsiders, Zen (‘Hair’) en The Hunters, waar een piepjonge Jan Akkerman de vingervlugge gitaarsolo uit hun megahit Russian Spy And I voor zijn rekening nam. Later zou ook de provincie een hartig woordje gaan meespreken met acts als Cuby & The Blizzards uit het Drentse Grollo en the Ro-d-Ys uit Oude Pekela (Groningen).

Langharig, werkschuw tuig
Geïnspireerd door hun Britse en Amerikaanse tijdsgenoten durfden de jongens voor het eerst hun haren over de oren te laten groeien en schuchter hun pony te laten groeien. Niet veel later zouden ze door het zogeheten klootjesvolk worden weggezet als ‘langharig, werkschuw tuig’. Een geuzennaam, die de hippe Nederlandse jongeren in die tijd met trots droegen. De wereldwijde ‘opstand’ van de jeugd tegen hun ouders zou uiteindelijk culmineren in het grootste en volgens menigeen ook beste popfestival aller tijden, Woodstock, in augustus 1969. Hippie was en bleef in de decennia erna een scheldwoord.

Terug naar de prille vaderlandse popmuziek van de jaren zestig en zeventig. Een voor een passeren de Hollandse beatbandjes de revue. Hun hits worden met een achteloos gemak uit de vaardige mouwen geschud. Het lijkt de allround en zeer ervaren muzikanten van Timebox nauwelijks moeite te kosten de All Time Greatest Hits van de nederbeat/nederpop vlekkeloos voor het voetlicht te brengen.
Waarbij vooral de glansrol van gitarist Jac Bico opvalt. Hij speelt de pakkende solo’s van ‘onze’ gitaarhelden Jan Akkerman, Eelco Gelling en George Kooymans perfect na. In The Analogues nam Jac Bico ook al de prachtige, maar uiterst ingewikkelde gitaarsolo’s van George Harrison weergaloos voor zijn rekening. In Timebox geeft hij opnieuw zijn visitekaartje af.

Ingewikkelde akkoordenreeksen
Maar ook de overige leden van Timebox blazen hun partijtje meer dan verdienstelijk mee. Want in de loop van de sixties veranderden de oorspronkelijk drie-akkoorden-nummers van de Hollandse beatbandjes in soms best ingewikkelde akkoordenreeksen. Ter illustratie daarvan speelde Timebox Seasons, de allereerste hit van Earth and Fire, vlekkeloos. Met deze bijzondere compositie hielp George Kooymans Earth and Fire in het zadel. Met zangeres Josephine van Schaik in de rol van de onvolprezen Jerney Kaagman klonk Seasons alsof het gisteren was geschreven.

Hoogtepunten? Te veel om op te noemen. Nou een paar dan: True Love That’s A Wonder (Sandy Coast), Travelin’ In The USA (The Bintangs), Down Man (Brainbox), Buddy Joe (Golden Earring), Sylvia (Focus), Little Green Bag (George Baker Selection). Als kind van de sixties moest ik soms even op mijn tong bijten om niet alle evergreens uit het nederpop-repertoire uit volle borst mee te zingen.

Tijdloze ode
Wie de aanstekelijke en nostalgische show van Timebox wil bijwonen, krijgt daar nog tot eind december de kans voor. Aan de enthousiaste reacties van het grotendeels uit boomers bestaande publiek te horen viel deze tijdloze ode aan de nederbeat zeer in de smaak. Maar ook voor de jongere generaties valt er veel te genieten. Zij kunnenkennismaken met de wortels van de Nederlandse popmuziek, die in de jaren zestig en zeventig zo veel moois heeft voortgebracht. Want veel van de huidige Nederlandse popmuziek staat op de schouders van de tijdloze muzikale voorbeelden uit die beginjaren. Timebox herinnert ons eraan dat we die wortels in ere moeten houden.

Timebox – Presenteert Nederpop 1964-1974 is nog te zien tot eind december. Zie www.timeboxlive.nl voor locaties en data.