Treme: New Orleans is muziek

De Amerikaanse kwaliteitszender HBO heeft weer een kaskraker: Game Of Thrones. Een spektakeldrama dat het midden houdt tussen Lord Of The Rings en Harry Potter. Mij kan het niet zo bekoren, ik kijk op dit moment liever naar een andere HBO-serie: Treme. Een dramatisch verhaal over muziekstad New Orleans.

Het toeval wil dat zowel in Game Of Thrones als in Treme een Nederlander meespeelt - geen alledaags gegeven. De rol van Carice van Houten in het kostuum- en grimedrama wordt breed uitgemeten. Ze speelt met de van haar bekende flair, maar de intrigante die ze uitbeeldt blijft toch een wat platte figuur. Iets wat sowieso een manco blijft bij die groots opgezette epossen.

Michiel Huisman speelt in Treme een intrigerende straatmuzikant, die vooral met zichzelf overhoop ligt, en er op zijn tijd een onvervalste Hollandse krachtterm uitgooit. Wat meteen het grote verschil weergeeft tussen de twee series: Carice is een fantasiefiguur, Michiel een Hollander die in New Orleans verzeild is geraakt.

In Treme wordt het leven in New Orleans geschetst, na de rampzalige orkaan Katrina, die de stad in 2005 verwoestend trof. Het is het soort docudrama dat we kennen van The Wire, de makers zijn ook dezelfde. Het verhaal wordt opgehangen aan personen, maar op de achtergrond spelen toch vooral sociale en maatschappelijke kwesties. De corruptie, de onkunde, de hypocrisie van politie, politici en gezagsdragers. Niks geen spektakel – nou een beetje dan –, weinig moorden – nou af en toe ­dan –, en nauwelijks seks. We zien hoe mensen tevergeefs wachten op hun verzekeringsgeld, hoe de carnavalsclubs weer Mardi Gras gaan vieren, hoe speculanten en muzikanten de draad van hun bestaan weer oppakken.

In Treme zit vooral heel veel muziek. Naast Michiel Huisman zien we ook Steve Earle in een rol als straatmuzikant. Eigenlijk speelt hij gewoon zichzelf. Trombonist Antoine Batiste, een rol van Wendell Pierce – hij was agent Bunk in The Wire – verpersoonlijkt het slopende maar ook passionele muzikantenbestaan in Crescent City na Katrina. Muziek is zijn leven en New Orleans is muziek. We zien Allen Toussaint, Elvis Costello, Trombone Shorty, Dr. John, Christian Scott, Ron Carter, Cassandra Wilson, John Hiatt, Shawn Colvin, Kermit Ruffins, de Dirty Dozen Brass Band, The Subdudes en nog vele andere muzikanten – soms terloops – voorbij komen en muziek maken.

New Orleans is de bakermat van de jazz, en ook de funk wortelt er stevig. Dat wist ik, maar ik had me nooit werkelijk gerealiseerd hoezeer de stad is doordrongen van muziek, zelfs na Katrina. Katherine Blamire van de Engelse folkrockgroep Smoke Fairies maakte me dat onlangs weer duidelijk in een interview dat ik met haar had. Zij ging samen met haar vriendin Jessica Davies, met wie ze Smoke Fairies begon, na haar middelbare schooltijd in Engeland een jaar studeren in New Orleans. “Het was niet ineens de muziek zelf die een grote indruk op ons maakte”, verklaart ze. “Het was vooral dat iedereen er muziek lijkt te maken. Je bent er gelijk muzikant.”

Treme, een aanrader voor iedere muziekliefhebber.