Trixie Whitley: ingehouden intensiteit

Er staat een grote tourbus in het smalle, Utrechtse straatje waaraan concertzaal De Helling ligt. Naast de bus staan twee vrouwen te praten. Een van hen is tenger en draagt een lang gewaad met Gotische capuchon. Het geeft haar een mysterieuze, krachtige uitstraling. Het is singer-songwriter Trixie Whitley. Met haar 28 jaar heeft de Belgisch-Amerikaanse, dochter van wijlen Chris Whitley, al een enorme staat van dienst. Ze speelt gitaar, piano en drums, treedt vanaf haar elfde op en werkte met onder anderen Daniel Lanois en Meshell Ndegeocello.

Het uitkomen van haar tweede album Porta Bohemica bracht haar vorige week voor twee concerten naar Nederland. Porta Bohemica is een plaat die je bijna niet kunt plaatsen in een specifiek genre. Whitley vlecht jazz, blues, triphop, electronica-pop en rock vloeiend door elkaar. Ze maakt er een spannend, eclectisch geheel van. De nummers nemen de luisteraar mee op een artistieke ontdekkingsreis waarbij steeds weer iets nieuws te ontdekken valt. Maar blijven ze ook live overeind?

De zaal is niet uitverkocht maar wel goed gevuld met een divers publiek: jong, oud, donker, licht, hip en gemiddeld. Whitley spreekt een gemêleerde groep mensen aan, net zo afwisselend als haar muziek. Wie komt voor een rustige avond, moet waarschijnlijk wel even slikken. Ze opent met A Thousand Thieves: pure rock, met stevige gitaar en stuwende drums. Zo ingetogen als het tweede nummer Gradual Return op de plaat is, zo hard gaat het er live aan toe. Ze zingt met ingehouden intensiteit en wordt perfect aangevuld door haar band. De avontuurlijke basloopjes en de soms hoekige drumritmes zijn bepalend voor haar onderscheidende klank.

Na twintig minuten schroeft de band het rockniveau terug. Zowel New Frontiers als Soft Spoken Words hebben een donker, hypnotiserend karakter en houden de aandacht vast. De zaal luistert ademloos. Bij Oh, The Joy lukt dat niet helemaal. Whitley speelt het nummer solo op elektrische gitaar en dat is nét niet spannend genoeg. De rest van het concert is sterk, prikkelend en verrassend. Ze draagt de indrukwekkende nummers met gemak op haar kleine schouders. En dat alles komt samen in Breathe You In My Dreams. Door de prachtige afwisseling van ingetogen naar heftig wordt het het hoogtepunt van de avond. Trixie Whitley is een getalenteerde, creatieve muzikant en ze verdient een groot publiek. Volgend jaar in TivoliVredenburg?