Amsterdam Sinfonietta en The Tallest Man On Earth
The Tallest Man On Earth staat op de cover van het jongste nummer van Heaven magazine. In het blad staat een uitgebreid interview met Kristian Matsson, zoals de Zweedse singer-songwriter dagelijks door het leven gaat. Inmiddels is bekend gemaakt dat hij in januari 2024 optreedt met Amsterdam Sinfonietta in hun traditionele nieuwjaarstournee Breder dan Klassiek.
Tekst: Eddie Aarts Foto: Stephan Vanfleteren
In de reeks Breder dan Klassiek kijkt het Amsterdamse strijkkwartet over de grenzen van de klassieke muziek heen. Ze deden dat al eerder met Rufus Wainwright, Blaudzun, Jonathan Jeremiah en anderen. Altijd in de eerste maand van het jaar is Breder den Klassiek inmiddels uitgegroeid tot een evenement om naar uit te kijken.
The Tallest Man On Earth heeft het talent een zaal muisstil te krijgen, alleen met zijn grofkorrelige stem en een gitaar of banjo. Samen met het Amsterdam Sinfonietta brengt hij een programma met Zweedse folklore, klassieke Scandinavische componisten, een selectie uit zijn groeiende eigen repertoire – dit jaar verscheen zijn goed ontvangen album Henry St. – en covers van onder anderen Dylan en Sting.
Uit het interview in Heaven magazine:
Wie geen fysieke of financiële schade heeft opgelopen kan de coronajaren zo langzamerhand achter zich laten. We hebben het liever niet meer over. Toch werpt de pandemie her en der nog een lange schaduw vooruit en precies om die reden ontkomen we er in dit blad nog steeds niet aan. In het gesprek met Kristian Matsson (39), beter bekend als The Tallest Man On Earth, ook niet.
De singer-songwriter gold altijd al als een gevoelige jongen, die zijn zielenroerselen op treffende wijze wist te vertalen naar kwaliteitsliedjes. Zijn voorlaatste plaat Dark Bird Is Home (2015) gold als zijn persoonlijkste en somberste en dat mag nauwelijks verbazen. In het jaar voor de opnamen strandde Matssons huwelijk en verloor hij een dierbare. Toch had het weinig gescheeld of zijn nieuwe Henry St. was helemaal gitzwart geworden… of zelfs nooit verschenen.
“Ik woonde al vijf jaar in New York. Het boerderijtje dat ik een jaar of twaalf geleden in Zweden kocht hield ik natuurlijk ook aan, maar ik was het grootse deel van mijn tijd in Amerika. De tour was net begonnen en ik had er twee van vier concerten in Chicago op zitten, toen alles op slot ging. Daarmee begon een heel rare tijd. Al na een paar weken maakte ik dat ik de stad uit kwam. New York was een dystopie geworden. Iets uit een film, met doodstille straten waarin alleen ambulances klonken. Zelfs de vogels leken te zwijgen. Niemand had enig idee hoe lang het zou duren. Aanvankelijk hoopten we nog dat we in de zomer wel weer aan de slag konden. Maar toen duidelijk werd dat het het hele jaar niets meer zou worden, ben ik teruggegaan naar Zweden om mijn ouders te helpen, die al op leeftijd zijn. Ik wist dat er geen weg terug was als ik met mijn artiestenvisum het land verliet. De grenzen waren dicht, dus zat ik ‘vast’. Dat klinkt vast idioot, want het is de mooiste plek op aarde én mijn thuis, maar zo voelde het.
Ik kon er ook geen muziek meer schrijven. God weet dat ik het heb geprobeerd, maar ik kon het niet. Ik was me extreem bewust van mijn eigen sterfelijkheid en van al het onrecht in de wereld op dat moment. Al zo lang ik me kan herinneren was ik onbezorgd en ging ik dagdromend door het leven, op zoek naar verwondering, naar wauw-momenten. Als kind vond ik ze wanneer ik buiten in de natuur speelde en muziek bracht me hetzelfde. Ik kon uren en uren pianospelen en letterlijk alles om me heen vergeten. Ook later nog. Optreden, met anderen muziek beleven, dat was magisch. Maar ineens was het allemaal verdwenen. Er kwamen wel liedjes, maar ze waren cynisch en duister. Ik deed wat ik altijd deed, maar werd ik er juist depressief van. En dus heb ik mijn gitaar weggezet. Letterlijk. En ik ben in de tuin gaan werken, groenten gaan telen. Iets anders lukte niet. Elke dag fysiek hard werken zorgde er tenminste voor dat ik mijn zinnen kon verzetten en dat ik ’s avonds zo moe was dat ik kon slapen. Liedjes leverde het niet op, maar (lachend) ik heb die zomer hartstikke veel bieten, aardappelen en wortels gegeten.” Ondertussen was het natuurlijk heel beangstigend. Want dit was geen gewone writer’s block, daar kan ik wel mee omgaan. Tom Waits zei ooit: ‘You need to keep yourself in a place where inspiration can find you.’ Precies dat lukte me in de regel goed, maar toen niet.”
Pas na maanden, toen Kristian Matsson weer wat kleine optredens kon doen, keerde het tij wat. En toen hij weer naar Amerika mocht reizen, bleek de malaise toch tijdelijk. Maar er waren dingen veranderd. “Ik wist dat ik niet meer terug wilde naar New York en ben naar vrienden in North Carolina gegaan. Daar ken ik veel muzikanten en enkelen hadden er intussen een studio gebouwd. Daar kwamen de songs ook weer. En vlot. Twintig stuks waarvan er veertien op het nieuwe album Henry St. staan.
Zie voor locaties, speeldata en tickets www.sinfonietta.nl.