Cate le Bon Michelangelo Dying

Mexican Summer

Waarom hebben we het altijd over Bowie, Bush, en Björk als Le Bon ook op Aarde is en met regelmaat nieuwe muziek levert? Haar vorige werk Pompeii (2022), met die groovende baslijnen en onvaste nummers, was al bizar goed en avontuurlijk, en nu, op Michelangelo Dying, lijkt Le Bon de pop-abstractie nòg meer op te zoeken. In een potdichte productie van synths, gitaren, drums, en bewerkte saxofoons, worden hapklare refreintjes veelal ingeruild voor ongrijpbare hooks. Het album klinkt als een klok, en zelfs als het naar de eerdergenoemde grootheden verwijst, verliest het nooit een eigen identiteit, mede door die stem uit duizenden. Le Bon kan namelijk als geen ander door de registers schuiven zonder haar soepele, ijskoude ledigheid te verliezen. Hoor hoe gemakkelijk zij al in openingsnummer Jerome naar de lage noten glijdt, om vervolgens naar falset te schakelen; en dat zonder Mariah Carey-tierelantijnen, maar zo natuurlijk dat het gewoon ‘logisch’ klinkt. De spookachtige zang en trage nummers maken dat het waarschijnlijk niet voor iedereen meteen een aangrijpend album is (het duurde voor mij ook even). Michelangelo Dying is als dineren in een chique restaurant: wie komt voor friet met kipsaté zal de neus ophalen als de cloche omhoog wordt getild, maar wie zich overgeeft aan het trekken en duwen van de kabbelende nummers, zal nooit kunnen ontkennen hoe ongelooflijk smaakvol het allemaal is. Het is een zwoele, zompige plaat voor de fletse wintermaanden, wanneer Nico te koud is en Aldous Harding te dichtbij wil komen. En ik hoor de lezer denken: “Hey, dit klinkt als iets wat John Cale gaaf zou vinden!”. En zo is het maar krek! De mede-Welshman duikt zelfs op bij Ride voor een prachtig duet. En als Cale het gaaf vindt en er bij wil horen, wie zijn wij dan om daar iets anders van te denken? 

Lenny Vullings