Dawes: uit de zon

Zaterdag 14 september vindt in Groningen voor de zestiende keer TakeRoot plaats, het grootste festival voor Amerikaanse rootsmuziek in Nederland. Een de van optrendens waar ik het meest naar uitzie is dat van Dawes.

Dawes zijn vier jongemannen uit Los Angeles, die zo uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw lijken te komen, toen Californië met groepen als Crosby, Stills, Nash & Young, Eagles en Fleetwood Mac de toon zetten. Met een warm geluid dat had toch een ondertoon had van melancholie. Het zonnige stukje Amerika trekt veel gelukzoekers, maar velen zullen het nooit vinden. Het is zoals de Eagles zongen in hun grootste hit Hotel California: There she stood in the doorway, I heard the mission bell. And I was thinking to myself, this could be heaven or this could be hell.

In de stemmige countryrock van Dawes resoneren oude tijden, maar toch heeft de band een eigen geluid, dat vooral tot uiting komt in de samenzang van de broers Goldsmith. In mei 2012 publiceerde Heaven een interview met de groep.

“Tegenover me op de bank zitten twee twintigers, bassist Wylie Weber en toetsenist Tay Strathairn. ‘Sorry’, had de tourmanager gezegd, ‘je hebt het korte strootje getrokken.’ Hij doelt erop dat ik ­Taylor Goldsmith niet te spreken krijg, de zanger en gitarist van Dawes die alle nummers schrijft en bloedstollend mooi samenzingt met zijn broer en drummer Griffin. Maar ik heb geluk. Het grote strootje Taylor Goldsmith komt na afloop van het interview nietsvermoedend de kleedkamer binnen­lopen en gaat op de bank zitten die mijn ­gesprekspartners zojuist hebben verlaten.

Hij is klein van stuk en begint op zijn akoestische gitaar te tokkelen. Of ik hem nog wat vragen mag stellen. Hij knikt. Waarom klinken zijn liedjes zo melancholiek? Hij haalt zijn schouders op en mompelt iets als dat hij ‘het ook niet weet’. Hij concentreert zich weer op een gitaarloopje. ‘Los Angeles is een stad van verloren zielen’, verklaart hij ten slotte.

Zoals wel vaker blijkt het creatieve genie niet de grootste prater, want toetsenist Strathairn had het al beter verwoord. ‘Die melancholie van Taylor heeft te maken met zijn verlangen naar een andere wereld. Los Angeles is een vreemde plek. Er komen mensen naar toe met het idee het er te gaan maken. Die dromen van een grote toekomst als filmster of wat dan ook. Voor de meesten draait het uit op een teleurstelling.’

Een van de grote namen uit de Californische muziekgemeenschap van de jaren zeventig, Jackson Browne, nam de groep op sleeptouw tijdens een tournee door Spanje, waar de zoetgevooisde veteraan nog altijd grote zalen uitverkoopt. Op het album Nothing Is Wrong zingt Browne mee in Fire Away en hij laat het klinken als een outtake van zijn klassieker For Everyman. In de bitterzoete teksten van Taylor Goldsmith zal Browne zich zeker herkennen: Cause you got that special kind of sadness, you got that tragic set of charms that only comes from time spent in Los Angeles.

Dawes is een van de acts op TakeRoot dat zaterdag 14 september plaatsvindt in De Oosterpoort in Groningen. Vanaf 16.00 uur. Kaarten à € 37,50.