In de huid van Sandy Denny

Op die vrijdagavond, enkele weken geleden, dat zowat half België aan zijn tv-toestel gekluisterd zat voor het voetbal, keek ik vooral uit naar de aantrekkelijke muziekaffiche die avond in Dison, met de première van de concertreeks Who Knows Where The Time Goes?, door Iain Matthews en Linde Nijland. Een avond in het teken van de muziek van de alweer 35 jaren geleden overleden Britse zangeres Sandy Denny.

In het Centre Culturel in Dison – vlakbij Verviers – werd ons voor de tweede maal in korte tijd een interessant concert gepresenteerd, na het uitstekende concert van Tucker Zimmerman drie weken eerder. Nadat we onderweg in de auto hadden vernomen dat de Rode Duivels volgend jaar hun voetbalkunsten in Brazilië zouden mogen vertonen, kon de avond al bijna niet meer stuk. Maar, the best was yet to come, want muziek ligt me toch nog net iets nauwer aan het hart dan voetbal.

De eerste persoon die we tegen het lijf liepen in het kleine cultureel centrum, was Iain Matthews, en een nauwelijks een kwartiertje later zagen we hem terug op het podium. Zelf een groot voetballiefhebber, begon hij ook dadelijk over de mooie prestatie van onze nationale ploeg, maar het publiek was duidelijk veel meer geïnteresseerd in zijn muziek.

En het werd een geweldige muzikale avond. Iain Matthews en Linde Nijland waren nog beter dan ik had durven verhopen. Dat Matthews een grote meneer is in de folkmuziek wisten we natuurlijk van zijn vorige concerten, zowel solo, als in duoverband met onder anderen Elliott Murphy en Ad Vanderveen. De muzikale carrière van Matthews begon met de superbe Engelse folkrock groep Fairport Convention, en daarna heeft hij een lange rij albums gemaakt, waarvan er enkele echt fantastisch zijn.

Zijn fenomenale debuutplaat If You Saw Through My Eyes uit 1971 is mij het dierbaarst. Een tiental jaren geleden had ik het geluk aanwezig te zijn op een concert van Matthews in Horst – zijn woonplaats in Nederland –, alwaar hij deze debuutplaat van begin tot eind live speelde. De opnames zijn later op cd terecht gekomen, een magisch concert. Gelukkig is Iain Matthews nog steeds zeer productief en treedt hij ook nog veel op, dus we kunnen hem regelmatig aan het werk zien in de lage landen.

Dé revelatie van de avond daarentegen was de mij voordien onbekende folkzangeres Linde Nijland met haar muzikanten. Linde Nijland zingt Sandy Denny namelijk beter dan wie ook, eigenlijk zingt ze bijna even goed als de legendarische zangeres zelf. Ze heeft al een aantal cd's gemaakt en treedt redelijk veel op, in diverse bezettingen, maar toch vooral in Nederland. Ze waren trouwens voor dit concert helemaal uit het noorden van Holland gekomen, meer dan vijf uur rijden, zo vertelde ze. Na het concert heb ik even met haar gesproken en ze was best wel geïnteresseerd in een huiskamerconcertje, dus wie weet, zien we haar binnenkort nog terug in Genk. Ook heb ik ondertussen al een heel aantal keren geluisterd naar haar cd Linde Nijland Sings Sandy Danny, en die is alvast zeer de moeite.

Ik vond zowat alle songs die Matthews en Nijland in Dison zongen goed, van a tot z, maar volgende nummers torenden er toch nog boven uit: A Sailor's Life, Genesis Hall, If You Saw Through My Eyes, Meet On The Ledge en natuurlijk Who Knows Where The Time Goes? Hartverscheurend mooi gezongen door Linde Nijman met Iain Matthews heel mooi als tweede stem, is Who Knows Where The Time Goes? het meesterwerk van Sandy Denny, en van een schoonheid die onze dagdagelijkse wereld overstijgt. Dit snijdt door je hart, dit is tijdloze en universele muziek, en behoort volgens mij zelfs tot het beste ooit gemaakt! Doch dit is een zuiver persoonlijke appreciatie, voor mij is Who Knows Where The Time Goes? namelijk bijna niet geschikt om op alle momenten te beluisteren, wegens emotioneel te overrompelend. Ik kan nauwelijks geloven dat er zulke perfecte muziek bestaat, dit raakt me tot in het diepst van mijn hart en mijn ziel.

Ik heb dit jaar al een aantal heel mooie concerten gezien (Neil Young, Bruce Springsteen, Hugh Laurie, Johnny Winter, Melanie De Biasio, Emmylou Harris, Eric Andersen,...), maar dit was misschien wel het beste dat ik tot nu toe zag in 2013!