De warme gloed van Frank Boeijen
De warme gloed van Frank Boeijen
Frank Boeijen schildert met woorden. Hij is een colorist, een man ook van het clair-obscur. In zijn teksten schijnen de woorden. Er zit veel licht in zijn muziek. En zelfs wanneer het verdwijnt in Nijmegen Bij Zonsondergang of als hij bevrijd wil worden van het duister in zijn hoofd zoals in De Verzoening, dan nog ademen zijn teksten een warme gloed. Een zanger met een hoge gevoelstemperatuur. Frank Boeijen schrijft abstract. Hij giet zijn teksten bewust, zoals hij stelt in het voorwoord van zijn nieuwe verzamelaar Het Mooiste & Het Beste 2, in vage contouren. De waarheid, de diepere betekenis is de muziek zelf.
Frank Boeijen is weer op tournee. Gisteravond stond hij met zijn groep in het Muziekgebouw in Eindhoven. De kern van zijn muzikale wezen waarin kleur, warmte, licht en duisternis al sinds jaar en dag zo’n prominente rol spelen, vloeiden er samen in een optreden dat ingelijst mag worden als een werk van de Duitse schilder Gerhard Richter. Ergens in de verte klinkt een vaag geluid als de zaallichten doven. De klanken van Vaderland zwellen aan. In een soort processiegang komen de muzikanten het podium op. Er ligt een Perzisch tapijt in het midden, direct een ambigu gevoel van huiselijkheid en Oosterse mystiek oproepend. Vaderland op een Perzisch tapijt gespeeld, maakt woorden over integratie, verdraagzaamheid, vluchtelingenproblematiek en inter- en multiculturaliteit overbodig. We zijn allemaal vluchtelingen op zoek naar de liefde. En die wordt gevonden in de muziek, troost brengend en verlangens oproepend.
Begeleid door toetsenist Ton Snijders, gitarist Ger Hoeijmakers, bassist Charles Nagtzaam en drummer Mark Stoop, is Frank Boeijen ditmaal voor zijn doen beweeglijk. Af en toe stampt hij zelfs met zijn voet op het tapijt alsof hij de muzikanten achter hem en zichzelf aanvuurt om het verrassend hoge tempo vast te houden. Hij geniet zichtbaar van de muzikale herontdekking van zijn repertoire. Juist die frisse aanpak tilt het concert uit boven een nostalgische wandeling down memory lane.
De nadruk ligt op de oogst van de laatste kwart eeuw. Veel voor het grote publiek onbekende nummers presenteert hij: Eenvoudige Man, Het Rook Er Naar Oorlog, De Dans Ontsprongen en Als Schelpen in het Zand. Maar ook de klassiekers ontbreken niet en zorgen voor een vertrouwd kader waarbinnen zich het muzikale avontuur manifesteert. Dit alles gevangen in een werkelijk prachtig lichtplan, waarbij de zanger en zijn muzikanten in en uit de schijnwerpers stappen. Er wordt een sfeer van een kroeg of avondrood opgeroepen. Het licht strijkt zacht. Er is meelicht, tegenlicht en zijlicht. Ook schaduwen zijn er te zien. Frank Boeijen speelt ermee. De magie krijgt ruim baan in het donkerblauw. Zo wordt het een memorabele avond waarop hij – vrij naar de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges – niets heeft verklaard, maar alles verhelderd.
De theatertournee van Frank Boeijen loopt nog tot eind mei. Zie de speellijst.