Frank Boeijen aan de waterkant

In het gedicht Een titel hoeft niet van Wislawa Szymborska zit de ik-figuur mijmerend onder een boom aan de oever van een rivier. Zittend op het gras dat aan de aarde is genaaid beseft ze dat zelfs vluchtige ogenblikken een rijk verleden hebben. Het nuttige is even nuttig als het nutteloze. Je ziet Frank Boeijen zo naast de dichteres aan die oever zitten tijdens deze nieuwe theatertour zonder titel. Hij graaft diep in de bestaansgronden van zijn verleden. Als het ruisende water van de rivier komen oude en nieuwe liedjes in al hun nutteloze nuttigheid voorbij. Poëtisch, persoonlijk en pakkend repertoire dat pas op het tweede gehoor prijsgeeft dat de Nijmeegse zanger zich een bevoorrecht Zondagskind weet, met altijd liefde bij de hand, heel veel warmte, heel veel geluk.

Er wacht een opmerkzame zaal als gisteren om kwart over acht in De Warande in Turnhout het licht dooft en de zijdeuren dichtgaan voor de tweede avond van de theatertour die Frank Boeijen met zijn vierkoppige band tot eind mei door Nederland en Vlaanderen zal voeren. Het publiek lijkt gevangen. Op het podium sprankelt een zacht licht als schijnbaar enige ontsnappingsmogelijkheid. Met een nieuw lied, De Dans Ontsprongen, zet de zanger de zaal op het verkeerde been. Wankelend tussen existentie en tijdelijkheid zingt hij: Voorlopig ben je veilig, ik houd je dicht bij me tot aan de overkant. De toon is gezet: zij die deze avond beleven, zijn de dans ontsprongen. Hoewel het levensverhaal geheid slecht afloopt, maken we er hier in het nu met onze herinneringen, liefdes, vriendschappen, hunkeringen, heimwee en schoonheid het allerbeste van.

Dat er meerdere muzikale lagen onder zijn woorden zitten, laat Frank Boeijen horen in Zwart Wit, zijn megahit van dertig jaar geleden. Hij brengt het enkel begeleid door zijn muzikale rechterhand Ton Snijders op vleugel. Teruggebracht tot de oorsprong wint deze klassieker zo mogelijk nog aan zeggingskracht. Boeijen beweegt voort, zoals het een dichter betaamt, op versvoeten. Dichters al dan niet onbegrepen in de tijd, hebben we in ons huidig tijdsgewricht meer dan ooit nodig, zo lijkt hij te willen zeggen. Hij blijkt zelfs letterlijk een nieuwe geschiedenis te willen schrijven. Hij is er klaar voor, voelt zich goed en ziet de schoonheid van een nieuw begin. Het laat zich misschien niet meteen als zodanig ontdekken, maar het repertoire verraadt eerder berusting dan ontgoocheling, eerder gelijkmoedigheid dan melancholie. De muziek spreekt echter meerdere talen, ook die van het verdriet en de droefgeestigheid.

Het meezing- of dansgehalte is minimaal. Weinig hits passeren de revue. Frank Boeijen heeft duidelijk gezocht naar minder voor de hand liggende nummers. Dat werkt verfrissend, maar vergt wel iets van de luisteraar. Toch blijf je bij de les. De muziek zuigt je in het pluche van de theaterstoel. Het maakt je lekker loom vanwege het gewicht van de taal. Een taal die een wereld kan veranderen. Een taal ook die beperkt is. In Voor Jou Alleen trekt hij de conclusie dat de bezongene mooier is dan hij ooit bezingen kan. En in het immer smartelijke Zeg Me Dat Het Niet Zo Is weet de de zanger wel beter, maar zegt hij het niet. Liefde en taal lopen hand in hand, maar houden ook geheimen voor elkaar verborgen. Liefde en taal kennen hun beperkingen, hun ontoereikendheid. In liefde en taal verliezen we mensen, maar winnen ze ook terug.

Frank Boeijen weet met deze theatertour als vanouds vernieuwend voor de dag te komen. Hij verkeert in artistieke topvorm. Zijn stem heeft aan betekenisvolle gloed gewonnen. Er valt veel te genieten tijdens deze voorstelling. De zanger zit daar goed onder die boom aan de oever van de rivier. De inspiratie stroomt rijkelijk en hij durft diep te graven in zijn verleden en in zijn ziel. Graven betekent teruggaan in de tijd, net zoals een geoloog dieper delft om dichterbij het begin van de tijd uit te komen. Boeijen gaat diep, heel diep in een rijk verleden. Weliswaar titelloos, maar allerminst nutteloos.

De theatertour van Frank Boeijen loopt tot eind mei. Zie de speellijst.