Hiigo: ploeterend genieten

Uit Zwolle’s muzikale kweekvijver kwam Hiigo het meest recent bovendrijven. Succes kwam snel, de sterren staan ongunstig, maar achter de coulissen gaat een harde realiteit schuil. Frontman Hans van der Werf vertelt over vriendschap, de ANWB, zelfredzaam zijn en de universele wens om gezien te worden.

Tekst Steven Walter Foto Jeroen Taalman

De piano en een drumstel staan al klaar in een kleine repetitieruimte op de eerste verdieping van het Zwolse poppodium Hedon. De leden van Hiigo sjouwen tassen en koffers met instrumenten hun vaste oefenplek binnen. Alleen drummer Koen Gardebroek ontbreekt vandaag. Hij heeft een gig met een andere band, elders in het land. Zanger en gitarist Hans van der Werf, immer gehuld met een petje, gaat zitten aan een tafel. Een verdieping lager staat een borstbeeld van Zwolle ’s bekendste rockzoon: Herman Brood. Inmiddels ligt de tijd van de rock & roll junkie alweer achter ons en ontpopt de Overijsselse hoofdstad zich tot een serieuze tegenhanger van beatstad Den Haag. Hans schetst de huidige muziekscene aan de oostelijke kant van de IJssel: ‘Typhoon. Rico en Sticks hebben een beetje de weg geplaveid. Bertolf zit hier, Tangerine, The Cool Quest, een leuke punkband als Magnetic Spacemen. Er woont een aantal goede sessiemuzikanten. De stad heeft gewoon een actieve muziekscene. Het helpt natuurlijk dat er een conservatorium staat en mensen blijven na de opleiding blijkbaar plakken.’ Een lid van Paceshifters steekt even het hoofd om de deur voor een snelle groet. Hans: ‘Geen idee, wat hier in het water zit. In Zwolle zijn in elk geval genoeg plekken waar muzikanten elkaar makkelijk kunnen treffen en bevriend raken.’

Meters maken
Zo is eigenlijk ook Hiigo ontstaan. Het zijn vrienden van vrienden die elkaar vonden in de behoefte om te musiceren. ‘Er is een vriendschap omdat er muziek is, maar er is ook muziek omdat er een vriendschap is. Die moet je in balans houden’, aldus Hans, ‘Je komt samen en dan moet het ook op muzikaal gebied klikken. Eigenlijk was dat geen seconde spannend. Na de eerste repetitie voelde het al heel lekker. We hebben iets unieks; wij kunnen ’s avonds in een ruimte als deze zitten en zeggen dat we een nummer gaan schrijven. Nog diezelfde avond staat dat lied er. Het gaat heel natuurlijk.’ Gestart in coronatijd sloot het vijftal zich op in een hoekje en bracht de avondkloktijd door met enkel spelen. Intensief meters maken in alle rust. Het betaalde zich uit. Het vormde van Hiigo een hechte band die live zijn mannetje staat. Het leverde lof op bij 3FM, Radio 2 en een plek op Eurosonic Noorderslag. Het nummer Tankstation vestigde de naam direct. Ook tijdens deze repetitieavond komt het nummer even langs. Ze moeten het doornemen voor een paar promo-optredens in platenzaken. Die moeten ze dus tijdelijk doen zonder hun slagwerker. Dat vraagt toch een iets andere insteek.  ‘Ja Tankstation moeten we spelen’, merkt toetsenist Peter Terluin op, ‘Mensen verwachten die toch.’ Hans hangt de akoestische gitaar weer om en gaat achter de microfoon staan: ‘Tien uur 's avonds, tankstation. Ik weet niet waar het heen moet. En alles glipt me uit de handen…’ De tel van de uitvoering van dit nummer is hij kwijt. ‘Kun je moe worden van een lied? Ik denk van wel, maar bij Tankstation lukt dat niet. Als tekstschrijver is dit het liedje dat ik prima tot in de eeuwigheid kan blijven spelen. Het is gewoon heel echt en dat is voor mij heel belangrijk.’

Edward Hopper in muziek
Tankstation; een nummer over eenzaamheid, gemiste dromen, een wens om gezien te worden. Het is het schoolvoorbeeld voor het soort liederen dat Hiigo graag maakt. Hun muziek is als de schilderijen van Edward Hopper, maar dan vormen klanken de verf om een scene te schetsen. Realistisch beeld waarover tegelijkertijd een dromerig waas hangt. ‘Muziek is een gevoelskwestie’, legt Hans uit. Hij is de tekstdichter in Hiigo-dienst. ‘Gevoelens komen er bij mij heel makkelijk uit. Ik zet ze makkelijk om in muziek. Hiigo onderneemt een immer durende zoektocht naar ouder worden. Vergankelijkheid, verlies, verliefd worden. Het leven is zo machtig mooi. En eeuwigdurend… Je weet één ding zeker; het is eindig. Die opdracht hebben we ons opgelegd omdat het ons steeds opnieuw doet verbazen. Als je een bochtje loopt, ontdek je altijd iets nieuws. Fascinerend is dat. Het leven is ook zo machtig interessant.’
Ondertussen heeft nog geen pompstation in Zwolle en omgeving het nummer Tankstation geclaimd alsof zij dè plek van het lied is. Hans: ‘Ik hoop dat de ANWB nog een keer aanklopt om het te gebruiken in een commercial of zo.’ Hij zingt een flard uit het refrein; ‘‘Wie komt me dan halen?’ ‘Dat er dan zo’n gele wagen in beeld zoeft. Daar zit wat in.’

Studentenhuis
De sterren lijken zeer gunstig te staan voor de jonge Zwolse band, maar financieel op eigen benen staan, zit er helaas nog niet in. Ieder lid heeft een baan naast het Hiigo-werk. Rondkomen van alleen de liedjes van de EP Thuis en het debuutalbum Leven In De Leegte is nog niet mogelijk. Het romantische idee dat iemand met een hit zijn schaapjes op het droge heeft, is precies dat: een idyllisch beeld. Hans: ‘Ik ben 26 en kan geen woning krijgen. Ik woon in een studentenhuis. Mijn veertien huisgenoten zijn 18, 19 jaar oud en vinden mij een oude lul. Ze vinden het ook wel weer leuk als ze Hiigo op de radio horen of ergens zien spelen.’
Hiigo is een zelfredzame band. Management en dergelijke hebben de leden in eigen hand. ‘Dat biedt veel vrijheid. Het geeft ruimte tot experimenteren. Je hebt geen pr-manager die in onze nek hijgt en zegt dat er op een plaat nog twee hits moeten staan omdat het album anders niet aanslaat. Er zit ook een schaduwkant aan. Een groot label kan je echt lanceren en gerichte campagnes opzetten zodat je verder komt. Al dat geregel vraagt tegenwoordig veel tijd en moet gebeuren naast onze dagelijkse banen. Het balletje rolt nu en daar werken we hard voor. Uiteindelijk is het doel dat we in elk geval een deel van ons inkomen uit de muziek halen. Ik wil natuurlijk niet voor de rest van mijn leven in een studentenkamer wonen. Daarom moet een zo groot mogelijk deel van de taart voor onszelf zijn. We verdienen momenteel niets met de muziek. Alles wat we doen komt uit onze eigen zak.’

Bewijsdrang
Ondertussen wordt de setlist voor de komende optredens vastgesteld. Er wordt vooral geput uit het debuutalbum. Minivergaderingen vanachter een basgitaar en piano. Misschien iets een andere toonsoort gebruiken? Hoe klinkt de samenzang?
Hans denkt bij het bespreken over de financiële kant van de band ook aan zijn ouders. Lang drukten ze hem op de borst niet een baan in de kunsten te zoeken. Levert geen droog brood op. ‘Nou, dat blijkt. Ze hadden gelijk. Maar tegelijkertijd ook niet, want ik ben namelijk heel erg content met wat ik aan het doen ben. Of dat nu Hiigo is of mijn werk met theater (Hans is afgestudeerd als theaterdocent, red.). Dit is mij heel wat waard. Ik ben rijk op een andere manier. Er is wel bewijsdrang hoor. Horen dat het goed genoeg is. Daar zoek ik altijd wel een beetje naar. Ik kom uit het Drentse Borger en dat zoeken naar erkenning zit toch wel in de Drent. Die voelt zich in het algemeen niet snel gezien. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” zit in de opvoeding. Stereotype gewauwel misschien, maar toen ik als jochie op de straatbarbecue eens een eigen nummer zong riep iemand; ‘Kun je niet iets van Guus Meeuwis zingen?’ Nou dat. Mijn ouders vinden het huidige succes heel erg leuk en zijn ook trots, maar het blijft voor hen wel ingewikkeld. Het is namelijk een hard bestaan.’

Activistische album
Vaak wordt gezegd dat Hiigo een band voor liefdesliedjes is, maar wie naar hun mix van pop en Indie-muziek hoort best zware thema’s, zoals die ook in Tankstation zijn gevat. Hans moet zuchten als die opmerking over ballades voorbijkomen. ‘Er zit letterlijk leven in de leegte, daarom heet ons album ook zo. Er zitten altijd twee zijden aan een verhaal. Voor alles bestaat een soort tegenkleur. Ik houd dus van het leven, van verliefd worden, maar ook van loslaten en ploeteren. Weet je wat ik graag zou willen? Een activistisch-album maken. Redeneren is iets leuks, maar als ik nadenk kom ik op veel activistische thema’s uit. De wereld is oneerlijk. E zijn geopolitieke spanningen. Er zijn allemaal onderwerpen die mij bezighouden en waarover ik een mening heb. In theaterstukken kan ik daar iets mee, maar in muziek…. Daarin heb ik nog geen juiste vorm kunnen vinden om die ideeën te uiten. Waar dat aan ligt? Misschien ben ik nog te jong? Geen idee, maar het zal nog wat meer tijd nodig hebben. Ooit komt dat activistische album er. Zeker weten. Voor nu houden we vast aan een soort vrij overkoepelende manier van naar het leven kijken. Dat is ook iets wat wij als Hiigo graag doen; overal de schoonheid en uitdaging van inzien, zelfs van leegte.’

Marktplaatshond
Aart de Gier wisselt even van basgitaar. Gitarist Dion van der Geest stelt zijn noise-gate pedaal even af. Vervolgens komen nummer na nummer voorbij. Geen lied wordt in deze Hedon-oefenruimte platgeslagen. Na een goed uur spelen heeft de band een duidelijk beeld van hoe zij straks in de platenzaken voor de dag willen komen. Voorzichtig gaat de blik ook al naar het vervolg van de clubtour, komend najaar en winter. De eerste “leg’” van die rondgang is al achter de rug en bleek een voltreffer, want uitverkocht.
Als de spullen na de repetitie weer worden opgeborgen, blijft toch nog een vraag hangen. Hoe kwamen de Zwollenaren nu bij de opmerkelijke bandnaam uit. ‘Het is de naam van een hond’, geeft Hans aan, ‘Mijn ex wilde toen wij nog een relatie hadden, heel graag een hond. Ik zag het eigenlijk niet zitten. Kan toch best een handenbindertje zijn en we waren allebei nog jong. Maar goed, zij wilde er per se een. Dus reageerden we op een advertentie op Marktplaats. Hiigo kon niet meer bij zijn baasje blijven. De deur van dat huis ging open en die hond randde me gelijk aan. Hij zat middenin in de pubertijd en begon direct tegen mij op te rijden. Verschrikkelijk. Ik dacht nog “Wat moeten we met dat beest?” Hij wilde niet meer terug het huis in en liep met ons mee naar de auto. Toch maar meegenomen. Hij werd de allerliefste hond die ik kende. Daar komt Hiigo vandaan. Dus niets Spaans of zo, maar gewoon een creatieve naam voor een lieve hond. Het staat ook wel voor de oneindige vriendschap tussen mens en hond. Zo’n soort vriendschap hebben we binnen Hiigo ook, dus de naam past goed bij ons.’

Hiigo live: 18 juli in Walhalla Zomerfeesten, Deurne; 24 oktober in Luxor Live, Arnhem; 1 november in Metropool, Enschede; 15 november in SPOT, Groningen; 28 november in EKKO Utrecht; 10 december in Melkweg, Amsterdam; 14 december op Tankstation Festival, Zwolle; 18 december in Rotown, Rotterdam.

Vandaag is het nieuwe nummer van ons magazine verschenen. Nooit een nummer van Heaven magazine missen? Zie onze aanbieding.