Jimi miste zijn Flight to Lowlands Paradise

Ik heb in de loop der jaren een respectabele lijst van concerten opgebouwd die ik om wat voor reden dan ook gemist heb. Waarbij twee optredens er voor mij uitspringen: het concert van de legendarische West Coast band Moby Grape in Amsterdam (februari 1969, uitverkocht) en het gecancelde optreden van The Jimi Hendrix Experience in Utrecht (december 1968). Als ik zou moeten kiezen welk van die twee ik het meest gemist heb, hou ik het toch op het op het laatste moment afgezegde concert van de in mijn ogen beste gitarist aller tijden.

Tekst Norbert Meijs
 
Ik was vol goede moed op 28 december 1968 in de bus naar Utrecht gestapt om de tweede en tevens laatste editie van A Flight to Lowlands Paradise in de Utrechtse Margriethal samen met 18.000 andere muziekliefhebbers mee te maken. De busreis van Maastricht naar Utrecht was georganiseerd door Wim Wennekes, in die dagen redacteur van de jongerenpagina NU van dagblad De Nieuwe Limburger. Onder het motto “er gebeurt ook nóóit iets in Limburg” organiseerde hij busreizen naar festivals in de randstad. Eerder dat jaar had ik op die manier al kennisgemaakt met een ander indoor festival in de Haagse Houtrusthallen, toepasselijk geheten LaHoBloBloe (afkorting voor Laat Honderd Bloemen Bloeien). Tja, de Summer of Love lag pas een jaar achter ons en een beetje hippie had in die tijd een of meerdere bloemen in zijn of haar wilde haardos.

Dezelfde Wim Wennekes stond overigens ook aan de wieg van Pinkpop. Op een prachtige pinksterdag van het jaar 1969 – dus nog voor Woodstock – organiseerde hij op een zonovergoten Gulperberg het eerste outdoor festival PinkNick, een jaar later omgedoopt tot Pinkpop. Armand en Brainbox (met een uitblinkende Jan Akkerman op gitaar) waren de headliners op Pinknick. Pinkpop zou vanaf 1970 onder leiding van Jan Smeets uitgroeien tot het oudste onafgebroken openlucht popfestival ter wereld.

Maar terug naar A Flight to Lowlands Paradise 2. Met een aantal gelijkgestemden gingen we op die 28e december 1968 monter op weg naar wat een onvergetelijke muzikale happening zou worden. De oorspronkelijk geplande datum van het indoor festival in Utrecht was 23 november, maar de datum was speciaal voor de Voodoo Chile verschoven naar 28 december, zodat The Jimi Hendrix Experience op Lowlands 2 kon optreden. De nieuwe datum betekende echter dat op de oorspronkelijk geplande datum acts als The Who en Jethro Tull verstek moesten laten gaan, omdat 28 december dan weer niet in hun drukke tourschema’s paste.

De aanloopproblemen naar de tweede en laatste editie van Lowlands waren een voorbode van de narigheid die ons in de overvolle Margriethal nog te wachten stond. Eerder dat jaar had Jimi Hendrix met zijn Experience-buddies Mitch Mitchell (drums) en Noel Redding (bas) zijn landmark album uitgebracht: Electric Ladyland. Waar in eerste instantie alle aandacht uitging naar de niets verhullende uitklapbare binnenhoes met daarop een groot aantal blote dames, werd tijdens het draaien van de elpee al snel duidelijk dat het hier ging om een muzikaal meesterwerk extraordinaire. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen, want Hendrix zorgde live altijd voor vuurwerk.

Het wachten was dan ook op de maestro. In de tussentijd doodden wij de tijd met optredens van Nederlandse bands zoals Supersister, Cuby and the Blizzards en The Outsiders. Leuke opwarmertjes, maar uiteraard niet te vergelijken met het muzikale geweld van The Experience. We keken ook onze ogen uit bij de psychedelische vloeistofdia’s, die op verschillende muren werden geprojecteerd. Om helemaal in de stemming te komen waren er natuurlijk ook ruim voldoende geestverruimende middelen aanwezig in de Margriethal, die na een aantal uur veranderde in een uiterst mistig, haast ondoordringbaar landschap vol cannabis-wolken.

Wat me het meeste is bijgebleven van deze Lowlands-editie, is het fenomenale concert van Pink Floyd. Die band had eerder dat jaar de doorgetripte Syd Barrett vervangen door David Gilmour en het baanbrekende album Ummagumma uitgebracht. Het zou het begin van een wereldwijde zegetocht inluiden. Van de voor de rest van zijn leven met zware psychische stoornissen worstelende Syd Barrett werd daarna overigens weinig meer vernomen. Als eerbetoon aan een van de oprichters van Pink Floyd bracht de band in de jaren zeventig het prachtige nummer Shine On You Crazy Diamond uit.

Maar de overvolle Margriethal was toch vooral in blijde verwachting van Jimi Hendrix en zijn maten. En wij maar wachten, wachten, wachten. Totdat middenin de nacht de zakelijke mededeling uit de geluidsinstallatie kwam dat Jimi niet zou komen. Een ijskoude douche werd uitgestort over de samengedromde fans. Op slag was iedereen nuchter. Als reden gaf de organisatie van de tweede editie van A Flight to Lowlands Paradise op dat de heer Hendrix zijn been had gebroken toen hij de trap naar het vliegtuig opliep. Achteraf bleek dat een slechte smoes van zijn manager Michael Jeffery te zijn, want tien dagen later begon Jimi alweer monter en wel aan een tournee door Zweden. Zijn beenbreuk bleek wonderbaarlijk snel genezen.

Het publiek bleef totaal verbijsterd achter in de nachtelijke duisternis van de kille Margriethal. De alternatieve rookwolken trokken langzaam op. Gedesillusioneerd dropen de 18.000 jongeren af. Wat een afknapper, vooral als je je – zoals ik – zoveel had voorgesteld van Jimi’s optreden. Van de terugreis kan ik me niet veel meer herinneren, alleen dat de stemming in de bus nogal bedrukt was. Tot overmaat van ramp was ook nog de verwarming in de bus uitgevallen. Rillend van de winterse kou kwamen we ergens in de vroege uren van de 29e december aan in Maastricht. Een illusie armer, een ervaring rijker.

Jimi Hendrix zou tijdens zijn korte leven – hij is nu al bijna 55 jaar opgenomen in de 27 Club  – slechts één live concert in de lage landen geven. Dat gebeurde tijdens de Hippy Happy jongerenbeurs in 1967 in Rotterdam. Na afloop van dat legendarische concert zou volgens de overlevering Hendrix zijn meegegaan naar het huis van de Rotterdamse nachtburgemeester Jules Deelder. Die trakteerde hem daar tot diep in de nacht op een selectie van zijn bijzondere jazz-elpees en ongetwijfeld op een aantal geestverruimende middelen. Maar dat is weer een ander verhaal.
 
P.s.: Na deze tweede en laatste editie zou er overigens vanaf 1993 weer een jaarlijks Lowlands-festival in ons land plaatsvinden, officieel geheten A Camping Flight to Lowlands Paradise. And the rest is history...