Saint Etienne - International

Heavenly

Ik moet eerlijk bekennen dat ik altijd een zwak heb gehad voor het Britse poptrio Saint Etienne. In Bob Stanley en Pete Wiggs bezat de groep een tweetal met een dusdanig encyclopedische kennis van 60’s en 70’s pop, maar ook met de uitgebreide muzikale kennis hoe ze dat soort liedjes konden combineren met moderne electropop. Bovendien vonden ze in Sarah Cracknell een dusdanig in het oog springende zangeres met bovendien een ongemeen sensuele stem dat succes niet kon uitblijven. Al direct vanaf het begin in 1992 scoorde men een reuzehit met een intelligente dance-cover van Neil Young’s Only Love Can Break Your Heart. De albums die volgden zaten al een gewiekst en verrassend in elkaar en illustreerden perfect hoe Saint Etienne uit oude en nieuwe popstijlen onweerstaanbare nieuwe liedjes wist te genereren. Toch begon het te knagen dat leuke liedjes creëren niet meer genoeg voldoening bracht en na enkele meer experimentele platen, waaronder het eind december uitgebrachte, ambient-achtige conceptalbum The Night, besloten ze dat ze nog één laatste plaat gingen maken en daarna uit elkaar zouden gaan. International is die plaat en vormt dus ook meteen het afscheidsalbum van Saint Etienne. Voor de gelegenheid nodigden ze een hele batterij aan gasten uit, van Orbital en The Chemical Brothers tot Nick Heyward en Vince Clarke, om nog één keer het ultieme Saint Etienne-album te maken. En het moet gezegd, dat is ze met International prima gelukt, want hoewel het misschien niet mijn favoriete Saint Etienne lp is (dan kies ik toch voor Tiger Bay), is het wel de meest compleet klinkende Saint Etienne-plaat uit hun hele oeuvre. 

Eric van Domburg Scipio