Suede - Antidepressants

BMG

De nieuwe plaat van Suede, Antidepressants, is donker, urgent en opvallend actueel. Het album is een volwassen reflectie op mentale gezondheid, verbinding en relaties. Brett Anderson gebruikt het begrip ‘antidepressiva’ niet als medisch statement, maar als metafoor voor de emotionele spanningen van het moderne leven: angst, disconnectie, neurose en de hunkering naar betekenis. Hoewel de songs somber zijn, valt er toch een sprankeltje licht de kamer binnen. De postpunk-geïnspireerde productie is rauw en sober, alsof de band je rechtstreeks aanspreekt zonder filter, zonder façade. Anderson omschrijft het album als “broken music for broken people”, een werktitel die het uiteindelijk niet haalde, maar de lading perfect dekt. Waar Suede in de jaren ’90 de extase en het instorten van eerste liefde bezong, gaat Antidepressants over het veel moeilijkere werk van het onderhouden ervan. “Mensen zingen over verliefd worden of uit elkaar gaan,” zegt Anderson, “maar niemand schrijft echt over het levend houden van een relatie.” Bijna drie decennia na het hedonistische Coming Up en Head Music is er nu ruimte voor introspectie. Decadentie en zelfexpressie hebben plaatsgemaakt voor de nuchterheid van het leven zelf. Het is alsof Suede zegt: “We hebben de afgrond gezien, nu dansen we eromheen.” De link tussen Andersons persoonlijke ontwikkeling en dit album is gelaagd en voelbaar. Waar hij in de jaren ’90 worstelde met verslaving en destructieve patronen, laat hij nu zien hoe die duisternis is omgezet in artistieke diepgang. In tracks als Disintegrate en Broken Music for Broken People klinkt een doorleefde, eerlijke toon — niet glamoureus, maar rauw en introspectief. “But there’s shit on the walls that I’m hiding behind.” De productie is bewust ruw en live-achtig gehouden. Anderson c.s. noemden Autofiction hun punkplaat; Antidepressants is de postpunk-vervolgplaat. De invloed van Public Image Ltd. is hoorbaar, vooral in de titeltrack. Anderson zingt met gespannen urgentie, bijna snijdend, zoals John Lydon dat deed. Gitarist Richard Oakes noemde expliciet Keith Levene als inspiratiebron voor het gitaarwerk: kaal, dissonant, dreigend. Ondanks de introspectie en duisternis is Suede hun talent voor het schrijven van hymnes niet verloren. Tracks nestelen zich direct in je hoofd net als Trash en Electricity ooit deden. Zelfs de ingetogen nummers June Rain en Life Is Endless, Life Is A Moment dragen die melodische kracht. In die laatste geeft Anderson woorden aan een perspectief dat iedereen raakt: “You’re not alone. Look into the light and be heard.” Een volwassen tegenhanger van The Wild Ones. In een land waar één op de vijftien Britten antidepressiva gebruikt - ruim zeven miljoen mensen - is dit album geen diagnose, maar een muzikale spiegel. Antidepressants beschrijft de mentale chaos van het heden niet alleen, het belichaamt haar in klank, tekst en sfeer. Elf tracks die rauw en eerlijk zijn, soms pijnlijk maar altijd louterend en gelukkig zonder recept verkrijgbaar.

Jeroen van der Vring