Lera Lynn: zo klinkt de verbeelding

Het is herfst in Groningen. Lera Lynn is in de stad met haar prachtige liedjes. Ik was bij haar optreden en kon haar ook wat vragen stellen.

Tekst Michel Rodrigues Foto Dennis Rump

Dit voorjaar was ik in Nashville. Wat me opviel is dat ik haar naam overal tegenkwam: in platenzaken, op bilboards  en in magazines. Ze woont er ook. 
Lera Lynn maakt muziek die moeilijk in een hokje te plaatsen is. Ze brak door als als zingende bartender in de tweede jaargang van de serie True Detective, waarvoor ze samen met T Bone Burnett en Rosanne Cash ook de muziek schreef.

In 2018 heb ik haar voor het eerst gezien in het Zonnehuis in Amsterdam-Noord. Het Zonnehuis was toen nog een buurthuis en is inmiddels uitgegroeid tot satelliet van Paradiso. Maar toch, zo’n verfijnde zangeres in een uithoek van Amsterdam. Je wenst haar grotere zalen toe. Maar op de een of andere manier is ze trouw gebleven aan het intieme, het kleine dat zo bij haar muziek past. Of misschien toch ook weer niet.

Lera Lynn had haar muziekinstrumenten bijna aan de wilgen gehangen. Maar op haar veertigste verjaardag zag ze, samen met vrienden, weer het licht, zoals ze zelf zegt. Ze begon weer te schrijven en muziek te maken. Het is componeren, want aan elk detail is gedacht. De muziek is rijk en kent verschillende lagen. Die diepere intenties zitten absoluut in haar nieuwe plaat, het in september verschenen Comic Book Cowboy. Een reflectie op haar leven als veertigjarige vrouw: It’s cute when the young girls sing all sad and agonize/Don’t you wanna hear my midlife existential stride/It’s the saddest kind (Laundry).

Ook een doorgewinterde muzikante als Lera Lynn vindt het op Instagram spannend als haar album uitkomt: ‘Release day for yr girl. These are always strange days; exciting, nerve wrecking?’
Het is als independent muzikant bepaald niet gemakkelijk om je in de muziekbusiness te handhaven. Voortdurend alles zelf regelen, je hoofd boven water houden, maar wel met volledige vrijheid over je artistieke scheppingen proberen. Ze vertelt dat ze voor een show alles zelf moet organiseren en regelen tot en met het in- en uitladen toe. De familie helpt waar kan: met haar echtgenoot Todd Lombardo, zelf muzikant, heeft ze het nieuwe album opgenomen en geproduceerd. Haar moeder en schoonmoeder helpen bij het zorgen voor hun zoon Leo. Veel muzikanten in haar positie geven er na verloop van tijd de brui aan omdat het zoveel van je vraagt en het niet opweegt tegen de voldoening die je eruit haalt. Ze post op Instagram: ‘Ik maak geen muziek omdat ik er iets voor terug verwacht. Ik doe het omdat ik eindelijk weet dat muziek maken me een doel geeft, het vult me met leven.’ Het is haar raison d’être: jezelf als muzikant willen vernieuwen, waarachtig blijven voor je publiek. Jezelf accepteren: dit ben ik, dit kan ik.

In de Lutherse kerk in Groningen – haar enige concert in Nederland tijdens deze Europese tour – bestaat het publiek uit fans. Discipelen die in de luwte haar muziek waarderen, ademloos luisteren. Het leidde tot een vroegtijdig uitverkochte zaal. Ze wilde nog een pop-up show in Amsterdam doen, maar dat lukte helaas niet. Misschien maar goed ook, want maakt het optreden nog unieker en haar muziek nog sterker. Intiem en meeslepend. Ze vindt het inspirerend om in Europa te spelen: ‘I love Europe and I love performing here. I am not sure why, but I always feel more appreciated as an artist here than in the US.’

De songs van haar nieuwe album klinken toegankelijk, maar je moet er wel wat voor doen. Het zijn soezende melodieën, gezongen door een glinsterende stem. Haar gevoel voor openheid wordt duidelijk op het podium. Er is een wisselwerking tussen haar en het publiek: er is waardering, aandacht, energie. ‘We aim to please’, merkt ze tussen de nummers door op.
In haar witte pak lijkt ze herboren en voelt ze zich comfortabel. Bas en drums begeleiden haar op een smaakvolle wijze. Ze zetten haar in haar muzikale kracht. Het nummer What Is Love, dat ze met Dylan LeBlanc heeft geschreven, zingt ze a capella met haar man Todd en de bassist. Als Todd iets te ver bij de microfoon vandaan staan, pakt ze hem voorzichtig bij zijn arm om hem dichterbij te krijgen. Een liefdevol gebaar. De set kent veel afwisseling, met ook wat oudere nummers en de door Lera Lynn a capella gezongen Zombies-cover The Way I Feel Inside

Ze doet na Groningen nog één optreden in Londen en daarna keert ze terug naar de VS. Ik gun haar een vervolg in het nieuwe jaar in Europa. Met erkenning voor een gedreven muzikant die ons laat blijven horen hoe haar verbeelding klinkt.

Gezien in Lutherse Kerk, Groningen op 3 oktober 2025.