Maren Morris: gedurfd en dapper

In 2019 speelde Maren Morris voor het laatst in Nederland, in de grote zaal van Paradiso. Dit keer stond ze in de Melkweg en bevestigde ze waarvoor ze met haar nieuwe album op tournee is gegaan: het verwerken van liefdesverdriet, het belang van herstel en het herwonnen zelfvertrouwen dat daaruit voortkomt.

Tekst Michel Rodrigues Foto Morgan Foitle

De afgelopen jaren kreeg Morris veel te verduren. Er was de discussie over ‘echte’ country – hardliners vonden haar muziek te veel naar new country neigen – en daarmee ook de discussie over het eigenaarschap van het genre. Daarnaast kende haar persoonlijke leven veel turbulentie: ze nam afscheid van haar man Ryan Hurd en hun relatie, en kwam uit de kast als biseksueel. Deze gebeurtenissen hebben hun sporen nagelaten. Maar Morris heeft inmiddels een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt; haar veerkracht en doorzettingsvermogen hebben haar daarbij geholpen. In de VS is ze een echte ster: haar eerlijkheid en oprechtheid zijn geloofwaardig, en ze klinkt op vrijwel elk radiostation, restaurant en hotellobby.

Haar muziek heeft zich ondertussen verbreed naar andere genres – nu vaker richting dansbare pop. Vergelijkingen met haar goede vriendin en mede-new countryartiest Kacey Musgraves liggen voor de hand, al blijft Musgraves misschien nog iets dichter bij de countrytraditie. Morris’ grote kracht blijft haar zang en haar talent voor verrassende composities.

Na de succesvolle, meer country-georiënteerde albums Hero (2016) en Girl (2019), verschenen Humble Quest (2022) en recent Dreamsicle (2025). De sfeer op Dreamsicle is introspectief, met verlangen en afstand als terugkerende thema’s. De nummers lenen zich bovendien voor uiteenlopende arrangementen; zo hintte Morris na haar optredens op Coachella al op toevoegingen van blazers, strijkers en een gospelkoor (ze zong daar samen met een koor en het LA Philharmonic Orchestra het nummer My Church).

In het kielzog van deze plaat waagde ze opnieuw de oversteek naar Europa. Misschien om zich te onttrekken aan de Amerikaanse kritiek, misschien om het Europese publiek meer aan zich te binden, maar vooral om een nieuwe start te maken. Het is gedurfd en dapper. Vanavond speelt ze in een bijna uitverkochte Melkweg. In aanloop naar de show waren de verwachtingen hoog, mede door het online magazine Northern Exposure, dat haar optreden in Londen omschreef als: Maren Morris is ondoordringbaar, onbreekbaar en stralend menselijk in Londen.

Voor het voorprogramma koos ze de opkomende Engelse zangeres Bea and Her Business, die met haar hit Safety Net al voet aan Europese bodem heeft gekregen – een doordachte en passende combinatie.
Voordat Morris het podium opkomt, klinkt het indringende I Feel Love van Donna Summer. Met Cry In The Car, het openingsnummer van haar nieuwe album, zet ze de toon. Daarna volgen meezinger 80’s Mercedes en het knallende Cut!. Het wordt een gevarieerde avond met lichte songs, aanstekelijke hits en hier en daar een gedragen moment, zoals het prachtig ingetogen gezongen Grand Bouquet. Morris leunt relaxed op haar band, die met bas en drums een fijne, logge groove neerzet. De twee toetsenisten zorgen voor subtiele versieringen, terwijl gitariste Erica Fox op de achtergrond schittert met scherp, smaakvol spel: precies wat Morris’ muziek nodig heeft.

In het laatste deel roept Morris: Let’s kick it. Op blote voeten, dansend op een tapijt, geeft ze zich volledig over en voelt ze zich “a bit lighter”. De show krijgt nog meer vaart wanneer klassieker The Middle wordt ingezet, gevolgd door de uptempo nummers Lemonade en Push Me Over van de nieuwe plaat. Met My Church en The Bones keert ze terug naar haar eerdere werk, nummers die hun kracht nog altijd bewijzen: The house don’t fall when the bones are good.

Country, gospel, singer-songwriter, r&b, soul; Morris beheerst het allemaal. En ze is gegroeid, iets wat ze ook zelf zichtbaar voelt vanavond. Met wapperende haren en een smaakvolle jurk vervult ze moeiteloos de rol van showgirl. Het betekent ongetwijfeld dat sommige fans zullen afhaken, terwijl anderen haar juist nu zullen ontdekken. Maar één ding is duidelijk, haar muziek is van hoog niveau en ze levert een ijzersterke show af. Het is opmerkelijk dat ze vanavond nog in een zaal als de Melkweg staat; na deze tour is de stap naar grotere venues onvermijdelijk.

Het publiek verlaat de zaal opgetogen, begeleid door de indringende klanken van George Michaels Father Figure. Bij het voorstellen van de band noemde ze haar toetsenist Eric Montgomery immers haar eigen “father figure” – een passend slot voor een avond waarin Morris opnieuw bewees hoezeer ze is gegroeid.

Gezien op 17 november 2025 in de Melkweg, Amsterdam.