Mijlpaal: The Byrds, Sweetheart Of The Rodeo

Voor veel popliefhebbers is 30 augustus 1968 een belangrijke datum. Op die dag lag Sweetheart Of The Rodeo van The Byrds in de winkel, een lp vol country. Stond de Amerikaanse popmuziek het jaar daarvoor in het teken van protest en Summer of Love stond, 1968 was het toneel van een kleine, maar duidelijke restauratie. Het belangrijkste voorbeeld daarvan was Sweetheart, maar vergeet ook niet Michael Nesmith, The Wichita Train Whistle Sings (februari), International Submarine Band, Safe At Home (maart), The Fantastic Expedition Of Dillard & Clark en The Beau Brummels, Bradley’s Barn (beide oktober) en The Everly Brothers, Roots (december). Wanneer we het genre ruim opvatten, ook The Band, Music From Big Pink (juli) en als we vier dagen smokkelen, wellicht ook Bob Dylan, John Wesley Harding (27 december 1967).

Sweetheart was van deze platen verreweg het meest radicaal country. Met mandoline, banjo, fiddle en vooral de pedal steel gitaar stond het groepsgeluid dan ook dichter bij de gepolijste Nashville sound dan bij de wat ruigere country uit het Californische Bakersfield. Bovendien bevatte Sweetheart behalve traditionals ook de biblebelt-song How I Love That Christian Life van de Louvin Brothers. Dat was even slikken voor de Amerikaanse hippies en yippies aan de West- en de Oostkust. Bovendien was Sweetheart grotendeels opgenomen in Nashville, bij gelegenheid waarvan de Byrds optraden in het rednecks-programma The Grand Ol’ Opry, waarvoor ze zelfs hun haar hadden laten knippen!

The Byrds waren in 1965 doorgebroken als een Amerikaans antwoord op de Britse Invasie met een eigen vorm van folkrock. Hun uitvoering van Dylan-songs als Mr Tambourine Man en eigen composities van Gene Clark, Roger McGuinn en David Crosby oogstten veel succes. Maar op Sweetheart waren van de oorspronkelijke bezetting alleen McGuinn en Chris Hillman over. Nieuwkomer Gram Parsons domineerde direct het geluid van de groep. Totaal onbekend, afkomstig uit de obscure International Submarine Band en, niet te vergeten, zuiderling.

Parsons’ Byrds flirtten niet met country zoals andere groepen, en evenmin gebruikten ze het genre voor een komisch moment op de plaat, in de vorm van een parodie of pastiche. The Beatles brachten in 1965 Act Naturally, een countrynummer van Buck Owens and His Buckaroos. Onserieus, want Ringo Starr zingt het en bovendien gaat de tekst over iemand die net als hij in een film moet spelen. Dear Doctor van de Stones uit 1968 was een pastiche op het genre en is nooit live door de groep uitgevoerd. Neen, Gram Parsons geloofde in een eigentijdse versie van country.

Heel oneerbiedig kunnen we ons na een halve eeuw afvragen of Sweetheart Of The Rodeo inderdaad zo’n geweldige plaat was. McGuinn zingt twee covers van Dylan in een aardige countrysetting, maar het zijn de twee eigen composities van Parsons die nog steeds staan als een huis. Helaas zingt hij er maar een zelf, zijn vorige platenmaatschappij maakte contractuele bezwaren, waarna werd besloten zijn stem op veel nummers te vervangen door die van McGuinn. How I Love That Christian Life werd hierdoor een parodie. Sinds de jaren negentig zijn de versies met Parsons beschikbaar en kunnen wij dus de originele Sweetheart beluisteren. Parsons zingt de covers inderdaad authentieker, maar het blijven covers. Zijn One Hundred Years From Now is het enige juweel dat we in 1968 ontbeerden.

Eigen nummers stijgen ook bij andere bovengenoemde platen boven de rest uit. Turn Around van de Beau Brummels bijvoorbeeld, direct opgenomen door de slimme Everly’s. Veel van Music From Big Pink. Het fraaiste nummer echter is Listen To The Band – wat u, lezer, zal verbazen – van de veelgesmade Monkees, ‘The Prefab Four’. Wij kennen deze hit uit 1969, maar de reeds genoemde - zuiderling - Michael Nesmith nam het al in juni 1968 op, niet met de later toegevoegde toeters, maar met de dominante steel guitar van Lloyd Green, een eigentijdse versie van country zoals die Gram Parsons voor ogen stond.

Geen bestseller

Sweetheart Of The Rodeo verkocht niet goed, dat gebeurde pas veel later, nadat Gram Parsons een beetje succes had met zijn Flying Burrito Brothers en vooral met Grievous Angel, een hartverscheurende duetelpee met Emmylou Harris. Maar toen die in 1973 uitkwam, was Parsons al overleden, op zesentwintigjarige leeftijd, onder duistere omstandigheden.

Evenmin werd een van de andere bovengenoemde platen een bestseller. Noch Roots van de populaire Everly Brothers of Music From Big Pink van The Band. In tegenstelling tot Bob Dylan, die in 1964 een (protest) song van Johnny Cash coverde, al jaren opnam in Nashville en prima bleef verkopen. Veel songs van John Wesley Harding werden direct gecoverd, door onder anderen Jimi Hendrix. Allemaal eigen composities.