Valerie June - Owls, Omens And Oracles

Concord/Universal

Voor fans van zangeres Valerie June zijn de veertien songs op haar vierde album misschien direct vertrouwd: in een productie van M. Ward kiest zij voor een geluid dat in het verlengde ligt van haar ook door hem geproduceerde voorganger The Moon And Stars: Prescriptions for Lovers. Wel is dit album nog duidelijker beïnvloed door de Wall of Sound van Phil Spector. Dat levert tegelijkertijd een klassiek als een gedateerd geluid op, waarin volgens Spectoriaans recept echo en strijkers bepalend zijn, terwijl ze in Superpower ook nog duidelijk flirt met triphop. Net als op die derde is het door Ward gecreëerde geluid daarmee zo bepalend, dat June er onderdeel van wordt in plaats van er centraal in te staan. Hoewel in June’s zang natuurlijk nog altijd folk, blues, soul en gospel en soul doorschemeren, gaan in dit drukke decor haar kwaliteiten ten onder. Zo gaat in Endless Tree de even optimistische als idealistische boodschap verscholen achter staccato gitaren. Ook in veel andere songs zijn de teksten positief van toon, maar ze lijden muzikaal aan eenzelfde overdaad. In Trust The Path ontbreekt de echo en is de begeleiding beperkt tot dienstige drums, een ploppende bas en een piano. Daarin blijkt verrassend genoeg dat June aarzelend zingt en lang niet altijd zuiver bovendien: haar toon zweeft onzeker door de kale coupletten. Pas in de laatste vijf nummers is de muziek veel ingetogener dan daarvoor, zodat haar stem beter tot haar recht komt. Dat de Blind Boys of Alabama achter drums en blazers verstopt meezingen in een nummer en ook Norah Jones een keer meezingt, verandert echter niets aan het feit dat dit eerder een halfslachtige poging tot een hitalbum is dan een rootsalbum dat een hit had kunnen zijn.

Ruud Heijjer