Column: Leerzame momenten

Minke Weeda is directeur van Rotown Rotterdam en showcasefestival Left of the Dial én columnist voor Heaven.

Het begon met een simpel idee. Dit jaar liggen de zalen die onderdeel uitmaken van Left of the Dial wat verder uit elkaar, dus er moest een pendelbus worden geregeld. Wel een feestelijke bus natuurlijk, met muziek en een bar zodat het pendelen tussen de zalen ook nog eens heel gezellig zou zijn. 

Toen die bus eenmaal gevonden was, was voor mij de kous wel af. De bus is er en rijdt rondjes, heel veel moeilijker wordt het niet. 

Gelukkig was er iemand die wél bleef nadenken. Die persoon wees mij erop dat het op vrijdag en zaterdag het knetterdruk in het centrum van Rotterdam is waardoor het onmogelijk is om een soort van kloppende dienstregeling voor de bus te maken. En als er geen dienstregeling is, hoe weten onze bezoekers dan waar en wanneer ze kunnen opstappen? 

Goed punt. Maar geen onoverkomelijk probleem. Met een GPS-tracker in de bus en een pagina op onze website waar je dus bus live kunt volgen, is het prima op te lossen. 

Tenminste… 

Vorig jaar was er een tourmanager die tijdens Left of the Dial in totale paniek was, omdat zijn tas met laptop uit Rotown was gestolen. Hij was met tas en al gaan eten bij onze artiestencatering in Arminius, teruggekomen naar Rotown, de tas in de kleedkamer neergezet, even bij het podium gaan kijken en nu was ‘ie weg. Woedend was hij. Vooral op onze stagemanager, want die had een dief in de kleedkamer gelaten. 

Gelukkig bedacht hij zich dat er een tracker in zijn tas zat, dus hij via een app kon hij de locatie van de dief bepalen. Vanuit Rotown liep hij met zijn telefoon in zijn hand naar Arminius waar de tas al een minuut of twintig was. Maar daar aangekomen zag hij dat er weer beweging was. De tracker bracht hem terug naar Rotown waar hij vloekend en tierend op zoek ging naar de dief. 

Die vond hij niet. Hij vond wel zijn tas. In de kleedkamer. Onder een jas die iemand er per ongeluk overheen had gegooid, maar wel precies op de plek waar hij hem zelf had neergelegd. 

Toen moest hij schoorvoetend toegeven dat hij geen rekening had gehouden met de vertraging waarmee het signaal van de tracker werd doorgegeven en hij dus eigenlijk gewoon achter zichzelf had aangelopen naar de eetzaal in Arminius en weer terug naar Rotown. 

Ik was toen vooral geïrriteerd dat iemand die zo slecht kan onthouden waar hij z’n spullen neerlegt, zo snel andere mensen van diefstal beschuldigt. Nu ben ik heel blij met hem, want dankzij hem weten we dat we voor onze bus op zoek moeten naar een tracker zonder vertraging.