The Cactus Blossoms: Vintage Fever

Als muziekliefhebber kom je regelmatig op bijzondere plekken. Zo bezocht ik van de week De Parel van Zuilen, een historisch huis aan de Vecht in Utrecht. Elke maandag worden er de Parelsessies gehouden. Muzikale avonden met muzikanten uit binnen- en buitenland die veelal folk, gypsy, bluegrass en singer-songwritersmuziek maken.

Dit keer speelden de broers Page Burkum en Jack Torrey uit Minneapolis op deze charmante plek. Samen vormen ze The Cactus Blossoms, een duo dat qua muziek zo uit de jaren vijftig lijkt te komen. Vergelijkingen met The Everly Brothers en The Louvin Brothers zijn niet overdreven. Doe je ogen dicht en waan je terug in de tijd. Toch verlangen de heren niet naar vroeger: “We weren’t born in the wrong era. We just got into some music from a different era and found a way to make it our own.” Dat is precies wat ze doen: frisse muziek maken met een sterk vintage geluid dat geïnspireerd is door helden als Buddy Holly, Roy Orbinson en Ricky Nelson.

Eind vorig jaar kwam hun debuutalbum You’re Dreaming uit en naar aanleiding daarvan tourden ze een dag of zeven door Nederland. Ze brachten het zelfs tot in het televisieprogramma Voetbal Inside, waar groot muziekliefhebber Johan Derksen een enthousiast verhaal hield en hen een gouden toekomst voorspelde.

In Utrecht speelden ze veel nieuw werk. Voor ‘the sweet, sweet ladies in the house’ het zoete Queen Of Them All en voor de zwijmelaars de romantische wals Adios Maria, Change Your Ways Or Die met het onderscheidende gitaarloopje en de cover Tennessee Border van Hank Williams. Alles in prachtige samenzang en met spaarzaam gebruik van instrumenten. Niets mis mee zo op het eerste gehoor. En toch klonk het allemaal wat braaf en weinig spannend. Er ontbrak een schurend randje, een gruizige elektrische gitaar en een pittige tekst. Twee perfecte schoonzonen met gepolijste retroliedjes.

Na de pauze lieten ze hun behoudenheid enigszins varen. Ze kozen bewust voor de wat minder populaire nummers van grote songwriters en lieten goede versies horen van Who’ll Be Next In Line (The Kinks), Brown Eyed Handsome Man (Chuck Berry) en This Boy (The Beatles). Dat zorgde voor wat meer verrassing en spanning. Het is knap hoe The Cactus Blossoms deze oude muziek weer op de kaart zetten. Met een kleine dosis zweet, pijn en lef als toevoeging kunnen ze nog ver komen.