Column: De Swiftie-tweestrijd

Minke Weeda is directeur van Rotown Rotterdam en showcasefestival Left of the Dial én columnist voor Heaven.

In de rij bij de kassa stonden een jongen en een meisje voor me. Zij staarde verveeld naar haar nagels, hij was ontspannen aan het babbelen over hoe het was geweest op zijn werk.

‘En zo leuk joh, Emmelien had vandaag allemaal lekkere dingen meegenomen. Croissantjes, chocola…’

Als door een wesp gestoken keek ze opzij.

‘Hoezo had ze dat gedaan?’

‘Gewoon zomaar. Ze zei dat ze dat bij d’r vorige baan ook weleens deed, voor de sfeer.’

‘Pff, lekker overdreven voor een woensdag.’

Ik vermoedde dat de jongen de laatste tijd net te vaak en net te enthousiast over zijn nieuwe collega Emmelien had verteld. Maar kennelijk merkte de jongen de irritatie in haar stem totaal niet op, want hij ging vrolijk verder.

‘Was echt heel gezellig bij de lunch. We hebben lekker zitten kletsen en ze houdt ook van Taylor Swift, net als jij!’

Het meisje begon met een rood aangelopen gezicht te stamelen.

‘Oh ja? Nou, uh… dat is niet zo gek hè?

Het leek me dat ze nu in tweestrijd verkeerde. Swifties steunen elkaar per definitie altijd, maar ja, het was wel die irritante Emmelien.

Hij was zich nog steeds van geen kwaad bewust.

‘Oh maar van nog veel meer muziek hoor. Zo grappig, ze noemde zichzelf een alleseter. Ze luistert ook hiphop en zelfs naar Duitse schlagers!’

Het meisje leek even een beetje opgelucht.

‘Oh, is het er zo een. Geen échte fan dus.’

Er kwam een kassa vrij, dus ik heb de rest van het gesprek niet meer kunnen volgen, maar volgens mij was ze blij dat ze Emmelien rustig kon blijven haten.