Complexe eenvoud

Jazz Hotel, Amsterdam-Zuidoost. Naast de Ziggo Dome, waar de nachtelijke klanken van internationale popmastodonten nog nagalmen, zitten vier mensen die zelf op weg zijn naar datzelfde soort stadionstatus. Wolf Alice is in town. En wie zich door de vriendelijke glimlach van het perspersoneel en de glanzende pr-laag heen wurmt, stuit op een band in topvorm – artistiek, zelfbewust, en gedreven.

Tekst Ludo Diels 

Foto Rachel Fleminger Hudson

“So pleased to meet you”, zeggen ze in koor. Ellie Rowsell, frontvrouw en boegbeeld, kijkt oprecht geïnteresseerd, gitarist Joff Oddie vult bedachtzaam aan. Naast hen rond de grote tafel met flesjes water zitten bassist Theo Ellis en drummer Joel Amey. Allen even vriendelijk. Maar de klok tikt. Dertig minuten. Niet langer. Interviewsessies in een strak schema, ingepland tussen persmomenten, showcase-optredens en marketing-overleggen. Alles omgeven door de hectiek van een groot label: Columbia Records, alias Sony. Hier wordt niets aan het toeval overgelaten. Alles ademt: dit wordt groots, meeslepend. Huge. 

Familieportret
Het nieuwe album The Clearing verschijnt eind augustus. Geschreven in Londen, gemaakt in Los Angeles. Geen toeval, zegt Joff Oddie: “Er is iets met die stad. Een soort muzikale energie. Mensen komen daar samen om op hoog niveau muziek te maken. Het zit in de lucht, in de sessiemuzikanten, in de studio’s. En dan is er Greg Kurstin.”

Kurstin, producer van onder anderen Adele en Foo Fighters, gaf de plaat niet zijn stempel, maar een duw in de juiste richting. “We kwamen goed voorbereid de studio in”, vertelt Ellie Rowsell. “De songs stonden al. Maar Greg begreep direct wat we zochten: een warme, organische sound. Hij liet ons samen spelen in zijn live room. Back to basics: geen overproductie, maar een band die ademt.”

De plaat klinkt als een eenheid en dat is niet toevallig. Oddie: “Bij de vorige albums dachten we: elk nummer moet het beste zijn, wat de stijl ook is. Nu wilden we een sonische identiteit.” Rowsell knikt: “Voor mij is een album een snapshot. Een familiefoto van waar je als band staat.”

Wolf Alice maakt liedjes die groots klinken, maar vaak klein beginnen. Een flard tekst. Een melodie. “Ik houd mezelf open voor inspiratie”, zegt Rowsell. “Dat kan een tv-serie zijn, een gesprek, een boek. Ik geloof niet in inspiratie als iets magisch. Het komt als je werkt. Zoals iemand zei: Inspiration is for amateurs. The rest of us just go to work.”

En toch, zo erkent ze, is er magie in eenvoud. Oddie: “Een eenvoudig liedje schrijven dat écht goed is, is fucking moeilijk. Het moet meteen klikken, maar ook beklijven.”

Het nummer Safe from Heartbreak begon als een pianoballad. “We experimenteerden met bas en drums, vergaten per ongeluk de piano toe te voegen en ineens hoorden we iets compleet nieuws”, lacht Rowsell. “Een happy accident. Je moet daarvoor openstaan.”

Horoscoop

Wolf Alice is ambitieus. Dat merk je aan alles. De band wil gehoord en gezien worden. Maar tegelijk is er ruimte voor nuance, melancholie en beschouwing. The Clearing verkent thema’s als verloren liefde en verbinding. Rowsell: “Juist in een tijd waarin mensen zo versnipperd en eenzaam zijn, kan muziek die verbinding herstellen. Het maakt niet uit of je alleen luistert of samen met iemand. Je voelt je gezien. Zoals een goede horoscoop dat ook doet. Je weet dat het niet uniek is, maar het raakt je tóch.” Ze pauzeert even. “En dat is wat ik hoop dat onze muziek doet. Dat het iets losmaakt. Iets echts."

In een tijdperk waarin singles domineren en algoritmes de smaak bepalen, gelooft Wolf Alice nog altijd heilig in het album als kunstvorm. Oddie: “We willen geen los zand. We willen een geheel. En gelukkig gelooft ons label daarin. Jamie bij Dirty Hit en nu ook bij Columbia steunen ze die visie. Dat helpt.”

“Er zijn nummers afgevallen omdat ze niet binnen de sound van The Clearing pasten”, erkent Rowsell. “Misschien komen ze later terug, maar we wilden nu echt een coherent geheel.”

Bestaat er zoiets als een perfecte song? Rowsell lacht: “Misschien. Maar meestal luister je een maand later terug en denk je: had het niet toch beter gekund? Had ik niet beter kunnen zingen?” Oddie vult aan: “Je groeit met je kunst. Wat ooit perfect leek, voelt later naïef. Maar dat is juist het mooie. Zoals kindertekeningen of eerste liefdes. Ze zijn echt. Dat telt.” Rowsell: “Iets maken dat zowel kinderen als volwassenen raakt, dat is eigenlijk het hoogste doel. Neem bijvoorbeeld The Beatles of The Simpsons.”

Tegen het einde van het gesprek, wanneer de pr-medewerker op haar horloge kijkt, praten we nog even over muziek luisteren in de auto. “De beste muziek is muziek waarop je kunt rijden of reizen”, zegt Rowsell. “In de auto of het vliegtuig komen de beste inzichten.” 

The Clearing is zo’n complex-eenvoudige plaat. Rauw en toegankelijk. Dansbaar. Complex in zijn eenvoud. Gemaakt met vakmanschap, maar met open armen. Een plaat die niet roept, maar raakt. Wolf Alice bewijst dat je, ook binnen het keurslijf van een grote platenmaatschappij, de vrijheid kunt behouden om iets echts te maken.

“Perfectie is misschien saai”, zegt Rowsell bij het afscheid. “Maar iets echts blijft altijd spannend. Daar willen we voor staan.”

Wolf Alice live: 23 november in AFAS Live, Amsterdam; 24 november in Vorst Nationaal, Brussel.