Deafheaven - Lonley People With Power

Roadrunner

Vier jaar geleden verscheen het fantastische Infinite Granite. Op deze plaat staan veel melodieuze songs met weinig tot geen schreeuwpartijen van zanger George Clarke. Het album kreeg gemengde kritieken. Heeft Deafheaven met dit album de black metal de rug toegekeerd? We kunnen dit beantwoorden met een volmondig nee! Deafheaven is met Lonely People With Power weer helemaal terug in de schoot van de blackmetalfamilie. Clarke gaat op de nieuwe release ouderwets door de decibellen heen. Enerzijds mooi, maar anderzijds grijpt de band terug naar de succesformule van Sunbather uit 2013. Tot zover dus niets nieuws onder de Frisco zon. De band herhaalt zich, de fans zijn tevreden en je kan concluderen dat de marges binnen het genre erg smal zijn. Ik ben blijkbaar een van de weinigen geweest die Infinite Granite heeft omarmd. Eindelijk een band die over de eigen grenzen heen durft te kijken en de artistieke vrijheid neemt om zichzelf opnieuw uit te vinden. Jammer dat dit bij dit album is gebleven. Tot zover de persoonlijke mijmeringen. Melodieus blijven de heren uit Californië klinken. Pakkende gitaarlijnen en wonderschone intro’s, daar heeft Deafheaven patent op en daaroverheen de onverstaanbare en onweerstaanbare schreeuwpartijen van Clarke, terwijl de man toch echt wel zingen kan!

Michael Struis