Folk Bitch Trio: de zeggingskracht van samenzang

In de laatste jaren is er een enorme toename van nieuwe Engelstalige indiemuziek die niet uit het VK of de VS komt. Uit Canada bijvoorbeeld Talk, The Beaches, Bria Salmena en Altameda. Australië draait inmiddels ook al een tijd warm met veel onderscheidende jonge muzikanten als Asha Jefferies, Maple Glider, Julia Jacklin en Folk Bitch Trio.

Tekst Michel Rodrigues

Op London Calling, het festival dat Paradiso twee keer per jaar organiseert, ging het ook in eerste instantie ook om bands uit het Verenigd Koninkrijk, maar ook dat festival heeft zich verbreedt. In de laatste editie (mei 2025) trad het gezelschap Folk Bitch Trio uit Melbourne op. Het was een ontroerend en tegelijkertijd grappig optreden. De optredens op London Calling zijn altijd kort, je krijgt een voorproefje. Bij Folk Bitch Trio smaakte het zeker naar meer.

Gelukkig volgde er al snel een optreden in Utrecht, op een niet voor de hand liggende plek dit keer, namelijk De Kromme Haring: een brouwerij die inmiddels ook wordt gebruikt om kleinschalige optredens vanuit onder andere Ekko te laten plaatsvinden. Meestal komen op dat soort plekken de echte liefhebbers, maar met circa 100 bezoekers is het concert uitverkocht.

De muzikanten van Folk Bitch Trio gedijen hier wel (ze hebben een kleedkamer tussen de biervaten in het magazijn). In een fase waar je je als groep ontwikkelt zijn dit soort gelegenheden ideaal. Zeker wanneer je als act jouw eerste album komt promoten: Now Would Be A Good Time.

Folk Bitch Trio, Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Grace Sinclair zijn begin twintigers. Voordat ze met het project begonnen zongen ze al met elkaar in schoolkoren. Het maken van eigen nummers zorgde voor verdere verbinding. De band bestaat nu vijf jaar. Folk Bitch Trio roept soms de vergelijking op met HAIM, maar er zijn ook overeenkomsten met The Last Dinner Party. Met gemak kun je intelligente muziek als grote gemene deler noemen: serieus, geconcentreerd, bloedmooi. Het is niet vreemd dat platenlabel Jagjaguwar hen heeft gecontracteerd, het label dat de muziek van onder andere Sharon van Etten en Bon Iver uitbrengt.

Wat je op de plaat hoort beleef je ook tijdens het optreden, het is alleen nog iets intenser. De muziek wordt bepaald door de zeer dichte close harmony, soms a capella. Om de beurt in de leadzang. De zangpartijen trekken de aandacht maar even zo goed zijn de subtiele gitaarlijntjes die de zang ondersteunen. Met name de soms wat donkere klanken die uit de gitaar van Peverelle komen. En soms ineen samenvloeien met de laagjes zang. Melodieën zijn niet tragisch of bedroefd maar laten je meezingen zoals dat bij een echt popsong hoort, met steeds weer nieuwe wendingen. De getalenteerde zangeressen brengen met hun stem iets teweeg. De stemmen hebben zeggingskracht. Het is soms zwoel, soms edgy. In Hotel TV bijvoorbeeld: Cause I lay beside him in the night, and I had a filthy dream, to the noise of the hotel TV.

Tussen de nummers door zoeken ze volop contact met het publiek: er is vooral vrolijkheid en verbazing over het feit dat ze hier staan (Hoe zeg je in het Nederlands ’Excuse me’ als je je door de zaal naar de kleedkamer wil bewegen?). En met elkaar zijn. Zo kost het stemmen van de gitaar van Sinclair wat meer tijd. En wordt er schamper gedaan over de vliegtuigen waar ze tijdens de promotietoer in hebben gezeten, en de klimaatverandering die daarmee samenhangt. Daar lijdt ook de gitaar onder.
Het is interessant om te bedenken op welke manier de band zich verder zal ontwikkelen. Het kan nog alle kanten op. Voor nu is Now Would Be A Good Time tijdloze muziek voor altijd.

Lees ook: Heaven magazine #5 sep/okt 2025 ‘Folk Bitch Trio: één voor allen’