Geheimtip: Etta Marcus

Er bestaat een goed bewaard geheim, dat ik eigenlijk niet wil prijsgeven. Maar er is geen houden aan. Ik heb het over Etta Marcus, een zangeres uit Londen. Ze is pas 24 jaar en heeft al een behoorlijke output aan songs. Ze treedt weinig op; onlangs zag ik haar spelen voor 35 diehard fans. In een kelder, snikheet, van de cocktailbar 21 SOHO, Londen. Het voelde aan alsof ik bij een optreden van een zangeres was die heel groot wordt, maar door haar platenmaatschappij Polydor voorzichtig wordt gebracht. Het is goud wat ze in handen hebben, maar begrijpen dat ze hier met een bijzondere muzikant te maken hebben. Onder toeziend oog van haar familie trad ze op in haar eigen stad. De volgende dag deed ze het nog eens over in een andere kleine zaal, The Lower Third.

Tekst en foto Michel Rodrigues

Ik leerde haar muziek kennen via het prachtige Salt Lake City (2022) dat ze zong, samen met Matt Maltese. Daarna stond ze ineens in het voorprogramma van Lana del Rey. Wat je verwacht is dat de zangeres dan snel furore maakt. Haar muzikale ontwikkeling is doorgegaan, de songs zijn meer volwassen geworden, hebben samenhang. In Londen speelde ze met enkel haar elektrische gitaar als begeleiding. Voor het eerst was het nummer dat ze GAGM noemt (Girls Are Gods Machines) te horen. Een begrip dat door fans als zodanig wordt omarmd. En passant noemt ze de datum van dit optreden in Londen, ingegeven door een tweet van een fan in het publiek: 4 juni, de dag dat het lichaam van Jeff Buckley werd gevonden. Jeff Buckley is haar grote voorbeeld.

In haar muziek is die invloed zeker waarneembaar. In sfeer, dictie en melodie. Maar Marcus doet het op haar eigen manier. Romantiek, donkere weliswaar. In interviews geeft ze duidelijk aan dat dit haar wereld is, al is ze in het echte leven soms opvallend monter. Eigenlijk zijn haar stem en gitaarspel al sterk genoeg om de hele avond te vullen. Ondanks een hang naar het donkere, wil ze zichzelf geen ‘sad song girl’ noemen. Een van de tien nummers die ze speelt is Wolf River, een hemels eerbetoon aan Jeff Buckley (Buckley is verdronken in die zijtak van de Mississippi). Het lied is tegelijkertijd een troost voor iedereen die iemand heeft verloren. Een schilderij, een foto, om naar te kijken en een herinnering op los te laten.

Etta Marcus is op haar best als ze de connectie maakt tussen verlangen en de donkere kant van het innerlijke. Het is intuïtief, zoals dat ook bij Lana del Rey te horen en te voelen is. Ze spreekt daarmee liefhebbers aan die in leeftijd nogal van elkaar verschillen. Zoals ik dat ook bij de 35 fans in Londen heb gezien. Ze waren er van jong tot oud, met elkaar verbonden door de betovering van de zangeres.

In een livechat met een kleine groep fans vertelde ze onlangs openhartig dat ze ‘broke’ is, en nog geen geld heeft voor wat grotere optredens met ‘mijn band’. Maar dat zal spoedig veranderen. Veel mensen zullen haar op 19 september tijdens het Reeperbahn festival in Hamburg ontdekken. Daarna heeft ze haar eigen Devour-tour in Engeland, waar ze voornamelijk nog ‘klein’ zal spelen. De ontknoping vindt dit jaar plaats in vijf optredens tijdens het voorprogramma van Tom Odell: Praag, Berlijn, Mannheim, Zurich en Milaan. Met wie ze al eerder in 2022 een aantal optredens heeft verzorgd. En ja, er komt een mooie nieuwe ep uit op 31 oktober met de titel Devour, waarop onder meer het nummer Girls Are Gods Machines op te vinden is.

In de aankondiging van het Reeperbahn festival, dat komend weekend in Hamburg wordt gehouden, kan haar muziek niet beter worden verwoord: Bittersweet pop made in sepia that can set life’s most beautiful moments as well as its painful lows to music.