Recensie
Goleine - Goleine

Challenge Records
Toetsen, gitaren en een staande bas, dat is het instrumentarium van de in 2023 geformeerde Limburgse formatie Goleine. Geen drums, en dat is ook niet nodig voor hun onthaastende folky muziek, waarin een toefje jazz is verweven. De instrumenten worden bespeeld door drie mannelijke muzikanten, die alle drie ook zingen, al komt de leadzang meestal vooral voor rekening van het vierde bandlid: de Nederlands-Rwandese zangeres Charlotte Haesen.
De stemmen van het viertal sluiten mooi op elkaar aan en het wekt dan ook geen verbazing te lezen dat Goleine een Welsh woord is dat ‘harmonie’ betekent (Google Translate houdt het trouwens op ‘glans’). Alle zang is vrij timide, de begeleiding is open en verre van opdringerig, en al met al heeft dit album een bijzondere, serene sfeer. Een mooie lentedag waarop de zon voorzichtig straalt en de eerste vlinders fladderend het leven vieren, zoiets.
Een sterk debuut is dit, met twaalf dromerige, bijzondere songs. Mooi geproduceerd door Philip Breidenbach, hun in Duitsland geboren gitarist, die in 2009 is afgestudeerd aan het conservatorium in Maastricht. Alle vier de bandleden hebben overigens hun sporen al verdiend met andere projecten en hun vakmanschap staat buiten kijf, maar in het tonen daarvan zijn ze terughoudend. In de beperking toont zich de meester.
Kees van Wee