Recensie
Heather Ward - Gilded & Silver
Eigen beheer
De Canadese zanglerares en zangeres Heather Ward nam voor haar tweede album twaalf songs op, waarvan de meeste van anderen. Beïnvloed door onder anderen Dinah Washington en Holly Cole wilde ze zich nummers als Dear Prudence (The Beatles), Midnight at the Oasis (Maria Muldaur) en Mercy Street (Peter Gabriel) op een jazzy manier eigen maken, maar ze schreef er ook zelf songs voor, bijvoorbeeld Into the Music. Ze zong tenslotte al jazz voor ze een graad in jazzzang afrondde. Ze nam ze op met een band bestaande uit een drummer, een bassist, een pianist, een saxofonist, een trompettist en een fluitist en creëerde zo de door haar gewilde setting. Ward heeft een jazzy timing, ze kan scatten en trekt haar woorden en die van anderen naar believen over de maat heen. Bovendien zingt ze zowel in het hoog als het laag helder en zet ze alleen aan, als ze vindt dat de tekst daarom vraagt. Achter haar spelen haar muzikanten met veel gevoel voor subtiliteit en swing en soleren vooral de blazers met kracht en kennis, al mogen de drummer, bassist en pianist dat ook uitgebreid doen. Daarmee zijn Ward’s versies voldoende afwijkend van de originelen, maar juist daardoor is hoorbaar dat ze het daarbij niet halen: haar nadrukkelijke manier van zingen en de van de nummers afleidende solo’s van de ritmesectie scheppen afstand tot de gevoelens waarover de schrijvers ervan wel móésten zingen.
Ruud Heijjer