John Fogerty in de waterput van het verleden

Veertig was dertig jaar geleden stokoud. Halverwege de jaren tachtig was John Fogerty van die leeftijd en toen al bijna een decennium lang van het toneel verdwenen. Het bericht dat de gewezen voorman van Creedence Clearwater Revival zou terugkeren met een nieuwe soloplaat was voor mij history in the making. De CCR-compilatie Chronicle van mijn broer had ik grijs gedraaid. Hits als Proud Mary, Bad Moon Rising en Who’ll Stop The Rain kende ik al uit mijn hoofd voordat ik Engels begreep. Maar nu zou dus de man die verantwoordelijk was voor al die klassiekers weer van zich laten horen. Voor mij niets minder dan een historische sensatie. Ik ging nieuwe muziek horen uit de donkere waterput van een diep verleden.

Mijn broer deed me de elpee cadeau op mijn vijftiende verjaardag. The Old Man Down The Road heette het eerste nummer toepasselijk. Good old Fogerty klonk inderdaad vanaf de eerste de beste gitaarnoot vertrouwd, en zijn stem bleek wonderlijk genoeg onveranderd. Ouderdom was voor mij nog geen huiveringwekkend perspectief. Voor wie jong is, is alles oud, zelfs popmuziek. Voor mij was Centerfield als het vinden van een puntgaaf fossiel. De tijd stond in de plaat gedrukt: zo klonk vroeger in het nu. Centerfield bleek de ingeloste historische belofte. Er was niets om me zorgen over te maken. Bovendien, het duurde nog een kwart eeuw voordat ik zelf veertig zou zijn. Toekomst in overvloed.

Er deden geruchten de ronde dat John Fogerty ergens in de buurt van San Francisco in afzondering leefde en dat hij grensde aan waanzinnigheid. Op een rechtszaak met zijn vroegere platenfirma na en ruzie met de overgebleven CCR-leden was het ruim negen jaar stil geweest. Toen het langverwachte Centerfield uitkwam, klaagde zijn vroegere platenbaas Saul Zaentz hem direct aan voor zelfplagiaat. Zo zou het refrein van The Old Man Down The Road gebietst zijn van diens klassieker Run Through The Jungle, waarvan Zaentz de rechten bezat. Nostalgie werd Fogerty’s duur betaald fort.

Fogerty kwam op Centerfield niet los van het verleden. Nummers als Rock And Roll Girls, Big Train From Memphis en het titelstuk hadden zo afkomstig kunnen zijn van een CCR-album. Ook had hij zijn traumatische ervaringen met de rechtszaak verwerkt in het stevige Mr. Greed en het expliciete Zanz Kant Danz. Het hoogtepunt was het epische I Saw It On T.V., waarin de Amerikaanse geschiedenis van de afgelopen veertig jaar werd bezongen vanuit het perspectief van een televisiekijker. Fogerty blikte terug op de hound dog’s man big start, de four guys from England en de president die zijn dead end vond in Dallas. Ik vond het geweldig.

Hoewel Fogerty na zijn comeback uitgebreid ging touren, waarbij hij vanaf 1997 ook zijn CCR-hits legaal mocht uitmelken, en daarnaast nog geregeld met nieuw werk voor de dag zou komen, was Centerfield zijn laatste album dat er toe deed. Alles wat hij muzikaal te zeggen had, was toen wel gezegd. Zijn verleden werd zijn bestemming. Veertig jaar, met nog een half leven vol classic rock voor zich.