Onder de naald: Dreams

Het was de zomer van 1981 of 1982. Ik weet het niet meer zeker. Het geheugen heeft zo haar eigen wetten. Weet herinneringen mooier en soms iets minder mooi te kleuren. Maar die zomer was voor mij en mijn vrienden een zomer van zorgeloosheid. Een zomer van dromen die we allemaal hadden. Terugkijkend een ogenschijnlijk eindeloos durende zomer. De soundtrack van die zomer wast vastgelegd op een cassettebandje. Aan de ene kant Hotel California van de Eagles en aan de andere kant Rumours van Fleetwood Mac. Dat cassettebandje, met een iets te grote cassetterecorder, sleepten we bijna iedere dag mee op de fiets naar het zwembad en naar een, bij de zuiderburen gelegen, zwemvijver. Altijd luisterend naar die twee albums. Niemand die het in zijn of haar hoofd haalde om eens een ander bandje mee te nemen. Alsof die bewuste zomer geen andere muziek duldde. En iedere keer wanneer Dreams van Fleetwood Mac voorbij kwam, verschoof mijn aandacht van mijn vrienden naar dat nummer. Iedere keer weer. Dat lied over de beëindiging van een liefde. Een grote liefde.

Now here you go again / You say you want your freedom / Well, who am I to keep you down?"

Niet dat ik destijds op de hoogte was van de impact van Dreams. Jaren later begreep ik pas hoe het lied en, in het kielzog, het complete album tot stand was gekomen. Mick Fleetwood verloor zijn vrouw aan zijn beste vriend. Het huwelijk van John en Christine McVie ontplofte en ook de relatie van Stevie Nicks en Lindsay Buckingham liep op de klippen. Vijf beschadigde mensen, een half jaar veroordeeld tot elkaar in een piepkleine studiokamer. Spanningen, woede en verdriet trotserend. Het schitterende Dreams, een schrijfsel van Stevie Nicks, is één van de vele persoonlijke ontboezemingen van het album. Met een duidelijke boodschap voor haar voormalige geliefde.

Thunder only happens when it’s raining / Players only love you when they're playing / Say, women, they will come and they will go / When the rain washes you clean you'll know, you'll know."

Dat Rumours en Dreams voor mij absolute meesterwerken zijn mag duidelijk zijn. Dat niet iedereen mijn mening deelt ook, aangezien ik te veel en te vaak de discussie met ‘de Peter Green-generatie’ heb moeten voeren over de sublimiteit van het album en over de kwaliteiten van Lindsay Buckingham als gitarist. Zijn virtuositeit ligt er niet altijd bovenop, maar de tederheid waarmee hij in Dreams om de fraaie zang van Stevie Nicks heen zweeft is hemeltergend mooi. Twee muzikanten, gekwetst door het leven, die vanuit het diepst van hun hart zingen en spelen. Misschien heb ik de impact van het liefdeslied als tiener niet volledig begrepen. Ik heb het wel altijd gevoeld. Een nieuwe zomer is begonnen, maar bij iedere nieuwe zomer denk ik altijd terug aan die ene, begin jaren tachtig. Die zomer van Dreams en dat cassettebandje. Die zomer van toen. Die zomer van de onschuld. Remembering what you had, and what you lost.

But listen carefully to the sound of your loneliness / Like a heartbeat, drives you mad / In the stillness of remembering what you had, and what you lost.