Op het koord van smart en liefde

Er bestaan meerdere toegangen tot de waarheid. Muziek is er één van. Het vormt in sommige gevallen de leverancier van ons denk-en voelmateriaal. Frank Boeijen verstaat de kunst om zijn publiek te laten opgaan in wat opgeroepen wordt. Tekst en muziek zijn verstild monumentaal. Geestslijpend en blikverruimend. Het ondraaglijke gewicht van het leven, herinneringen en verlies worden voelbaar. De zanger uit Nijmegen gaat de waarheid in zijn muziek echter niet uit de weg. En die waarheid luidt onvervalst: de liefde.

Frank Boeijen verkeert de laatste jaren in bloedvorm. In 2013 werd zijn album Liefde & Moed en de bijbehorende theatertournee unaniem jubelend ontvangen. Hij hield het muzikaal klein en gaf de grote emoties ruim baan. Opvolger Een Vermoeden Van Licht is een multimediaal project, bestaand uit een cd en boek met foto’s van kunstwerken van bevriende kunstenaars die zich door zijn liedjes hebben laten inspireren. Het verklankte woord is in schilderkunst, beeld, fotografie, gedicht of video gestold. Tijdens de theaterconcerten worden de objecten op het scherm geprojecteerd waardoor de muzikanten in de kunstwerken lijken te spelen. Kunst en muziek versmelten. Een symbiose die de vergankelijkheid van de muziek en teksten het hoofd biedt. Tenminste tijdelijk, maar toch.

In Tiel is de goed gevulde schouwburg Agnietenhof getuige van een reis zonder doel. Frank Boeijen neemt zijn gehoor mee in de gedachtentrein naar verre uithoeken van de herinnering, stations van liefde, een kamer met sterren, het perron van de schaamte, het andere eind van de wereld. Het is een komen en gaan in zijn muziek. Geen reis omwille van de bestemming, maar een reis omwille van de schoonheid van de reis. It takes a lot to laugh, it takes a train to cry, zong zijn bloedbroeder Bob Dylan een kleine halve eeuw geleden al toepasselijk. Want er valt weinig te lachen in de muziek van Boeijen. Mensen, de zanger voorop, zijn vaak rusteloze wezens die het geluk telkens daar denken te vinden waar ze niet zijn. Romantische dolers in zeeën van tijd, nooit verder gekomen dan dichtbij.

Frank Boeijen haalt herinneringen op. Hij grasduint door zijn oeuvre. Een gevoelig nummer van zijn eerste collaboratie met de onlangs overleden Wout Pennings Afwezig brengt hij solo ten gehore. Zijn markante bronskleurige stem met de lichte kras klinkt krachtig. Boeijen sluit zich zichtbaar op in zijn liedjes en af van de wereld. Hij ís waar hij de zaal naar toe zingt. Het concert ademt een fado-achtige sfeer. Geen gevoelshoogtij. De zanger zoekt houvast in de muziek. Droevige liedjes waaraan hij het nodige plezier beleeft. Chansons eerder dan popmuziek. Ook zonder Suzanne worden associaties opgeroepen aan de tijdloze Leonard Cohen. Tijdens Vaderland en het immer smartelijke Zeg Me Dat Het Niet Zo Is voel je de komeet Jacques Brel. De avond balanceert op het koord van smart en liefde.

De kleur van zijn muzikale palet is bekoorlijk. Geen zomerse kleuren, eerder vurige herfsttinten. Begeleid wordt Frank Boeijen door een werkelijk fenomenaal tweespan: Ton Snijders, die buiten de toetsen ook goed overweg blijkt te kunnen op basgitaar en ukelele, en Rens van der Zalm, ‘de reus uit Rotterdam’ die alle denkbare snaarinstrumenten bespeelt plus accordeon en fluit. Het geluid is subtiel gedoseerd. De toch al zo bevallige nummers uit Een Vermoeden Van Licht groeien zelfs in de live-uitvoering. Spannende muziek in schijnbare eenvoud. Een avond om in te lijsten. Er klinkt niet minder dan de opgeroepen waarheid - onnadrukkelijk nadrukkelijk.

De theatertournee ‘Een Vermoeden Van Licht’ van Frank Boeijen loopt nog tot eind mei. Zie de speellijst.