Pearle Charles: retro fetisjisme

Het is een zomerse zaterdag in Amsterdam. Op het Leidseplein begint de start van de Pride-week vormen aan te nemen. Er zijn veel kleurrijk uitgedoste mensen, De sfeer is losjes. Om de hoek van het Leidseplein bevindt zich de Melkweg. Normaal zie je daar op dit tijdstip altijd rijen wachtende bezoekers die voor hun favoriete band of muzikant komen. Nu is het echter een oase van rust. Vanavond speelt hier Pearl Charles. In de UP, de kleinste zaal van de Melkweg, die het meeste doet denken aan een club. De zaal is gevuld met belangstellenden die Pearl Charles blijkbaar volgen.

Tekst Michel Rodrigues

Pearl Charles is hier echter amper bekend, het is haar eerste optreden in Amsterdam. Ze geeft tijdens het optreden aan dat door COVID een eerste optreden destijds niet heeft kunnen plaatsvinden. Ze heeft een band meegenomen die haar begeleidt. Zoals we dat van veel Amerikaanse muzikanten gewend zijn: soms ondersteunend, soms op de voorgrond tredend. Pearl Charles komt uit Los Angeles en heeft op haar 34ste al een behoorlijke muzikale carrière achter de rug. Haar roots liggen in folk, country en zogenoemde yacht rock.

Ze heeft net haar nieuwe cd klaar, Desert Queen. Ze grijpt daarop terug naar muziek uit de jaren zeventig en tachtig, met elementen uit door soul geïnspireerde disco en pop zoals bijvoorbeeld haar naamgenoot Tina Charles in de jaren zeventig deed. Rijke arrangementen met strijkers, blazers, een dwarsfluit en een steelpan. Zelfs een Abba-pianootje (Dancing Queen) ontbreekt niet. In haar performance komt de vergelijking met Lindi Ortega op: soms ongrijpbaar maar vooral Amerikaans, bescheiden extravert.

Ze heeft daarbij een eigen stijl en haar kleding draagt daaraan bij (vanavond heeft ze een jurk aan met delen van Amerikaanse vlag zichtbaar aan elkaar gevlochten). Het lijkt erop dat Pearl Charles op haar plek is in Amsterdam. Ze maakt verwijzingen over ‘de vrijheden’ en de mogelijkheden om geestverruimende middelen te kopen.

Vanavond speelt ze een aantal oude nummers, maar vooral veel nummers van haar nieuwste cd. Wat opvalt is dat het een veelzijdig repertoire is. Maar het draait vooral om de stem van Pearl Charles: betoverend, verleidelijk, hazy en soms wat ingetogen. De zeer gedegen band ondersteunt haar daarbij. Naarmate de avond vordert leggen de muzikanten steeds meer accenten. Veel samenzang en harmonieën, met regelmatig een lekkere gitaarsolo. Hoogtepunten zijn het oudere nummer Sleepless Dreamer en de dansbare nummers Middle Of The night en City Lights. In haar bio omschrijft ze zichzelf als ‘retro fetishism as a future vision’: wat oud is in een nieuw jasje steken, maar dan op haar eigen manier.

Het lijkt erop dat Pearl Charles vaste voet aan de Europese grond gaat krijgen. De komende weken reist ze door Europa (Frankrijk en Scandinavië) met haar band. In november komt ze terug naar Amsterdam om in het voorprogramma van Neal Francis te spelen op 15 november Tolhuistuin (Paradiso).