Son Little: 'Son of a preacher man'

Aaron Livingston is letterlijk the son of a preacher man. Onder het alias Son Little verscheen vorig najaar zijn titelloze debuutalbum, waarop hij als een soort hiphop-singer-songwriter op vanzelfsprekende wijze urban vermengt met soul, blues en indierock. Binnenkort is hij te zien op diverse podia.

The Roots

“Ik ben geboren in Los Angeles, maar opgegroeid in New York en New Jersey. De liefde voor muziek voerde mij als student naar Philadelphia, vroeger de stad van de Philly Soul en nu alweer sinds jaar en dag de standplaats van The Roots, de eerste band die hiphop maakte met ouderwetse instrumenten. Ik had zo het idee dat ik daar weleens een bloeiende muziekscene zou aantreffen en dat bleek inderdaad het geval. Om wat makkelijker aansluiting te vinden, heb ik mezelf basgitaar leren spelen, want om een of andere reden is er altijd vraag is naar bassisten, ontdekte ik. Het waren meestal niet de interessantste klusjes die ik in de wacht sleepte, maar ik kon tenminste rondkomen van de muziek en daarbij had ik overdag alle gelegenheid om te oefenen.

Mavis Staples

Een jaar of zes geleden begon het van de grond te komen. Indiehiphopper RJD2 vroeg mij als gastzanger voor The Colossus en vervolgens maakten wij als het duo Icebird het album The Abandoned Lullaby. Via via had ik inmiddels ook al connecties met The Roots, die mij uitnodigden om een nummer voor hun plaat Undun in te zingen. Hun manager wierp zich op als een soort mentor. Hij moedigde me aan dingen gewoon te doen, desnoods in mijn eentje. Vandaar dat mijn eigen album zo lang op zich heeft laten wachten, want ik heb praktisch alle instrumenten zelf ingespeeld. Tussendoor heb ik vorig jar nog de ep Your Good Fortune van Mavis Staples mogen produceren, wat mij vanzelfsprekend een eer en een genoegen was. Overigens is Son Little op het podium een trio. Ik zing en speel gitaar, ondersteund door een ritmesectie, waarvan de drummer verder nog zorgt voor wat extra elektronica.”

Schrijfproces

“Eigenlijk in navolging van mijn vader ben ik als kind saxofoon gaan spelen. Ik was en ben nog altijd verzot op dat instrument, maar je kunt er alleen heel lastig liedjes mee schrijven, vooral ook omdat je onder het spelen niet kunt zingen. Vandaar dat ik op een gegeven moment ben overgeschakeld naar de gitaar. Misschien ben ik altijd wel meer geïnteresseerd geweest in liedjes schrijven dan puur in muziek maken, al fascineert het me steeds meer hoe je muziek op zoveel verschillende manieren kunt opnemen. Ik ben er zelfs behoorlijk obsessief mee bezig, waarschijnlijk ook omdat ik het ontzettend leuk vind om een sound te creëren.

De ene keer begin ik een nieuw liedje op de gitaar, dan weer onstaat het vanuit een drumpatroon. Hoe vreemd het misschien ook mag klinken, een ritme bepaalt de sfeer van de compositie, sterker nog, het dicteert als het ware de melodie. Schrijven is een magisch proces, telkens weer, maar er zit ook een enge kant aan: het moment dat je je computer opstart en je nog helemaal niets hebt, niet eens een idee. En wanneer je dan iets hebt, moet je besluiten: is dit eigenlijk wel iets of moet ik het gewoon vergeten? Ben je eenmaal op streek, dan moet je de ene na de andere keuze maken, want met een liedje in wording kan het heel lang heel veel kanten op.”

Verslaving

Het leeuwendeel van mijn teksten gaat over relaties: liefdesrelaties, vriendschapsrelaties, familierelaties, maar toch vooral de relatie met mijzelf en de wereld om mij heen, hoe ik voortdurend wordt geconfrontreerd met van alles en nog wat. Alle mogelijke verleidingen bijvoorbeeld, waar ik soms tegen beter weten in aan toegeef. Zo rook ik vrij stevig, terwijl ik dat liever zou laten. Waarom doe ik iets wat ik eigenlijk niet wil?

Volgens mij kan een mens overal aan verslaafd raken, niet alleen aan drugs, tabak en alcohol, maar ook bijvoorbeeld aan junk food of games. Het is een manier om je af te sluiten van alle misère in het leven. Voor kunstenaars geldt dat misschien nog wel in het bijzonder, tenminste als ik van mezelf mag uitgaan. Zelfs als ik muziek speel, is er nog genoeg ruimte over om mij te hoofd te breken over allerlei essentiële zaken. Dat is het grote probleem: het blijft maar malen, daar in die bovenkamer, het houdt nooit op.”

Son Little live: zaterdag 16 april in Rotown, Rotterdam; zondag 17 april in Merleyn, Nijmegen; donderdag 21 april in Paradiso, Amsterdam. Het interview met Son Little was eerder te lezen in het maartnummer van ons magazine.