Sydney Minsky Sargeant - Lunga

Domino Records

Op je 19e debuteren als zanger van de Working Men´s Club met de gelijknamige plaat, om vervolgens vier jaar later op soloavontuur te gaan, dat is in een notendop het artistieke pad van Sydney Minsky Sargeant, het energieke boegbeeld van Working Men´s Club uit Manchester. Wat goed is komt snel. Maar of dat altijd opgaat? Working Men´s Club wordt postpunk genoemd en de albums ademen de sfeer van Depeche Mode, LCD Soundsystem en New Order. Op zijn eerste soloalbum Lunga laat Minsky Sargeant een meer ingetogen en kwetsbare kant van zichzelf zien. In een interview met New Musical Express vertelt hij hoe de liedjes tot stand zijn gekomen en hij regelmatig een afslag terug in de tijd neemt. Liedjes die hij op zijn 14e al heeft geschreven krijgen op Lunga een make over. In Hazel Eyes en Summer Song klinkt Minsky Sargeant breekbaar en heeft het meer invloeden van Bill Callahan dan van welke postpunk of indieband dan ook. De single I Don´t Wanna klinkt ronduit romantisch en ontwapenend. Het album heeft raakvlakken met die andere frontman van een grote postpunkformatie, Grian Chatten van Fontaines D.C. Chatten bracht twee jaar geleden zijn soloalbum Chaos For The Fly uit. Zijn niveau wordt door Minsky Sargeant nog niet gehaald. Lunga staat bol van de muzikale ideeën, maar het geheel is te weinig uitgebalanceerd. Neemt niet weg dat het respect afdwingt en getuigt van lef om niet alleen het succes van de band op te zuigen maar ook je eigen pad in het artiestenbestaan te volgen.

Michael Struis