The Divine Comedy - Rainy Sunday Afternoon

Divine Comedy Records

Als fan van The Divine Comedy van het eerste uur (sinds Fanfare For The Comic Muse uit 1990) ben ik het werk van Neil Hannon altijd blijven volgen. Dit zorgde ervoor dat ik de speciale versies te pakken kreeg van de albums die hij uitbracht, niet in de laatste plaats omdat die doorgaans bonus-cd’s bevatten die niet anders verkrijgbaar waren en nu en dan zelfs interessanter waren dan het hoofdalbum zelf. Dat is bij Rainy Sunday Afternoon niet het geval, al is de bonus-cd met live-opnamen uit 2022 niet te versmaden. In het geval van Rainy Sunday Afternoon is het album zelf echter de onmiskenbare trekpleister, want nadat de vorige vijf albums nog maar heel af en toe het niveau haalden van zijn albums uit de periode 1993-2004, is deze nieuwe plaat ontegenzeglijk zijn beste in twintig jaar tijd. Dat dit meteen ook zijn meest persoonlijke en ingetogen album ooit is, is geen toeval. Hannon’s orkestrale pop had de voorbije jaren steeds vaker iets potsierlijks, maar sluit hier weer naadloos aan bij een rijpere, volwassener popstijl die de kwaliteiten van Burt Bacharach, Randy Newman en Harry Nilsson verenigt. Het zal misschien geen directe hits opleveren, maar het zal liefhebbers van zijn muziek des te sterker aan zich binden.

Eric van Domburg Scipio