The Head and The Heart - Aperture

Verve Forecast Records

Het op het snijvlak van roots, folk en pop opererende The Head and The Heart geniet vooral thuis in de VS een heel behoorlijke reputatie. Het in eigen beheer opgenomen, titelloze  debuut uit 2010 werd al snel opgepikt door Sub Pop, opvolger Let’s Be Still bereikte de Billboard top 10 en vervolgens vond de band onderdak bij Warner. Nummers die in populaire tv-series terechtkwamen zorgden voor aanvullende aandacht en te oordelen naar het zeer uitgebreide tourprogramma is het publiek de groep trouw gebleven. In 2011 reisden ze maar liefst driemaal als support van flinke acts naar ons land en elke keer vond ik ze minstens zo goed als op de plaat. Toch ontsnapten ze daarna een beetje aan mijn aandacht. Recentelijk ontdekte ik dat kernlid Josiah Johnson de groep, worstelend met een verslaving, inmiddels heeft verlaten. Maar mede-oprichter Jonathan Russell en de zangeres/violiste Charity Rose Thielen houden het schip op koers. Op de drie platen die tussen 2016 en 2022 verschenen, slingert het wat tussen stijlen en geluiden. Het nieuwe album Aperture is ook allesbehalve eenvormig, maar klinkt krachtiger en consistenter dan ooit. Voor die samenhang zorgt met name Kenny Hensley’s piano en de stemmen van Russell en Thielen die elkaar keer op keer prachtig vinden. The Head And The Heart speelt achteloos met dynamiek en schalt geregeld zelfs op naar opzwepende passages die ook live ongetwijfeld hun effect hebben. Voorspelbaarheid wordt gemeden in een dozijn poppy songs. Bijna geforceerde  leadzang geeft Cop Car bijvoorbeeld veel van z’n lading en met het uit nauwelijks meer dan een quasi achteloos met één hand gepingeld pianoriedeltje en breekbare zang van Thielen zorgt Finally Free vlak voor het slotnummer voor een ingetogen uitschieter. Misschien maar goed dat ik ze een poosje uit het oog verloor; het maakt de groei die The Head and The Heart intussen doormaakte des te indrukwekkender. 

Eddie Aarts