The Tubes: 40 jaar 'White Punks On Dope'

In april 1976 keerde vriend K., werkzaam als machinist bij een Nederlandse reder, terug van een reis die zeker een half jaar duurde. Natuurlijk was het tof hem weer te zien en een biertje te happen, luisterend naar de sterke zeemansverhalen – excusez de tautologie. Maar bijna nog belangrijker was wat muziekliefhebber K. van zijn reizen mee terug nam. In dit geval The Tubes, de muzikale freakshow uit San Francisco, wier debuutalbum al sinds het verscheen hoog op mijn favorietenlijst staat.

Een van de landen die K. op die trip aandeed was de Verenigde Staten. In zijn bagage, op mijn uitdrukkelijke verzoek, een Amerikaanse persing van het titelloze debuutalbum van The Tubes uit 1975. Daarvan was het krankzinnige White Punks On Dope al ontdekt door de oplettende Nederlandse radiomakers – en dus ook door deze luisteraar, altijd wel geïnteresseerd in 'rare' bandjes. Het blijft natuurlijk een gok op basis van slechts één liedje een album te bestellen, maar dit geval stelde me niet teleur. Van Up From The Deep via Malaguena Salerosa en What Do You Want From Life naar het onvermijdelijke White Punks als afsluiter, het is één groot feest.

Veertig jaar na dato draai ik het nog met even veel plezier van voren naar achter en terug. Stiekem wacht ik op het moment dat ook The Tubes aanhaken bij de rage om als band integraal het landmark album te spelen. Als we – The Tubes en ik – het er tenminste over eens zijn dat we het over dezelfde plaat hebben: het debuutalbum. Opvolger Young And Rich (1976) kwam nog wel binnen, maar bij nummer drie Now (1977) verflauwde mijn interesse. Ook andere aanhangers van het eerste uur haakten af.

De nieuwe, meer commerciële weg die de band op zeker moment insloeg, leverde niet het gewenste resultaat op. Dat The Tubes eind jaren kapten en jaren daarna de draad weer oppakten, is me ontgaan. Ik las het pas nadat ik een dvd op de kop tikte, de in 2004 in Londen opgenomen Wild West Show, en ik me weer in de band ging verdiepen.

Gelukkig is een mens nooit te oud om te leren. Wie tegenwoordig een concert van The Tubes meemaakt, zoals ik in 2012 voor het eerst, krijgt onvermijdelijk het latere repertoire voor zijn kiezen. En daar is eigenlijk weinig mis mee. Het klinkt als een tierelier en bovendien valt er veel te beleven, want het is prettig verpakt in een theatrale Tubes-jas. Zanger Fee Waybill heeft een verkleedkist vol en verandert tijdens een show moeiteloos van het ene in het andere personage met uiteenlopende boodschappen.

Op 29 juli zal het niet anders zijn als de band neerstrijkt in de Boerderij in Zoetermeer voor een nieuwe eredienst, in het teken van de veertigste verjaardag van de band. Het mooie: The Tubes telt nog vier leden van het eerste uur. Naast Fee Waybill zijn gitarist Roger Steen, bassist Rick Anderson en drummer Prairie Prince nog van de partij. Ik heb niets vernomen van een integrale uitvoering, maar weet in elk geval dat krakers van mijn favoriete plaat in de setlijst zijn gebakken.

The Tubes live: 29 juli in Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer.