Nooit iets gehad met The Smiths. Die weeïge zang, dat rinkelende gitaargeluid, dat softe gezemel over onbeantwoorde liefdes en angst voor moderniteit — het kon me niet bekoren. Mijn donkere gemoed vond eerder onderdak bij Joy Division, Siouxsie & the Banshees en Depeche Mode. En hoewel er op mijn middelbare school genoeg meisjes waren die zwijmelden bij The Cure, kon ook die band me niet overtuigen. Mijn muzikale hart lag westwaarts, in de Verenigde Staten: meer rock-’n-roll dan new wave of gothic.
Lees meer...