Alan Sparhawk - With Trampled by Turtles

Sub Pop/Konkurrent

De dood van Mimi Parker in november 2022 moet Alan Sparhawk’s leven op zijn kop hebben gezet. Zij was immers niet alleen zijn levenspartner maar de twee deelden ook een lange en productieve muzikale loopbaan in de groep Low. Dat Sparhawk de draad wel weer oppakte bleek toen vorig jaar White Roses, My God uitkwam. Die soloplaat werd goed ontvangen, maar riep bij mij ook het gevoel op dat de artiest zich hier we heel nadrukkelijk ‘verstopt’ achter beats, vocoders en andere electronica. Een groter contrast met zijn nieuwe plaat is niet denkbaar, want ditmaal omringt Alan zich juist met familie en bekenden en geeft zich bloot in een 100% organisch werkstuk. Tussen de mannen van Trampled by Turtles was hij in vertrouwd en goed gezelschap. Ze werkten al vaker samen en in muzikaal opzicht heeft de net als Alan uit Minnesota afkomstige groep alles in huis. Specialisten op diverse snaar- en tokkelinstrumenten, viool en cello, die bovendien bijna allemaal ook geweldig zingen. Voor het uitwerken van de songs en ideeën waarmee Sparhawk de studio betrad was dit zo te horen de best denkbare club vrienden. Want dat is de indruk die With Trampled by Turtles van de eerste tot de laatste minuut achterlaat; hier wordt muziek gemaakt zoals het begon en bedoeld was. Door vrienden die lief en leed delen, verdriet én vreugde laten weerklinken in samenspel. Dat melancholie het hier wint van uitbundigheid laat zich raden, maar nondeju wat leveren de kijkjes die Sparhawk ons in zijn ziel gunt een prachtmuziek op. En zelfs Mimi droeg concreet aan de plaat bij, want de fundamenten voor prachtsongs als Too High, Princess Road Surgery en het ontroerende Not Broken legden ze nog samen. Zelfs wanneer dochter Hollis hem in het laatstgenoemde nummer bijvalt, is hier is geen greintje vals sentiment te bekennen. Een troostrijke topplaat.

Eddie Aarts